کاربرد روش‌های ادغام در تعیین سطوح توسعه‏ یافتگی روستایی (مورد مطالعه ‏ی دهستان‌های شهرستان ایرانشهر)

شناخت نابرابری ها در چارچوب محدوده‌های جغرافیایی مختلف و سیاست‌گذاری در جهت رفع و کاهش آن‌ها از وظایف اساسی متولیان توسعه مناطق به شمار می آید. سطح‌بندی بر اساس شاخص‌های توسعه، روشی برای سنجش توسعه مناطق است که اختلاف مکانی، فضایی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی مناطق را نشان می‌دهد و وضعیت هر یک از مناطق را نسبت به یکدیگر از نظر سطح توسعه مشخص می‌کند.این پژوهش با هدف تعیین سطوح توسعه‌یافتگی و مقایسه کارایی ترکیبی از روش‌های سنجش سطح توسعه در دهستان‌های شهرستان ایرانشهر انجام گرفت. بدین منظور، پس از مطالعه منابع، تعداد 65 شاخص توسعه تدوین گردید. در نخستین مرحله از تحلیل داده ها، وزن شاخص های مورد مطالعه با استفاده از روش های ahp گروهی و آنتروپی محاسبه شد. پس از تعیین وزن شاخص ها، سطح توسعه یافتگی تمامی هفت دهستان شهرستان ایرانشهر با استفاده از روش های تاپسیس، تاکسونومی عددی و سپس روش‌های ادغام تعیین شد. یافته های پژوهش در مورد ادغام روش‌ها، بیانگر وجود سطح‌بندی‌های تقریباً مشابه در میزان توسعه‌یافتگی دهستان‌های مورد بررسی است؛ با این تفاوت که با استفاده از روش تاپسیس مبتنی بر وزن‌دهی به روش ahp تمایزات بین دهستان‌ها بیشتر آشکار می‌شود. علاوه بر این، ضریب توسعه به‌دست‌آمده از روش‌های مورد مطالعه نشان داد که حتی برخوردارترین دهستان شهرستان ایرانشهر نیز از سطح بالای توسعه برخوردار نیست و به عبارت بهتر، نوعی محرومیت کلی در سطح همه دهستان ها وجود دارد. بر اساس نتایج تفصیلی پژوهش برای برنامه‌ریزی به‌منظور ارتقاء سطح برخورداری همه دهستان ها، پیشنهاد‌های کاربردی ارائه شده است.