قومیّت‌ و امنیّت‌ (تاثیر سیاستهای قومی رژیم پهلوی درپیدایش جنبش‏های قومی دسته جمعی در ایران)

تاریخ‏ جهان درقرن بیستم شاهد جنبش های قومی دسته‏ جمعی متعددی در کشورهای توسعه نیافته و درحال توسعه بوده است. برای نمونه می‏ توان حکومت های دمکراتیک و دیکتاتوری از قبیل کانادا، بریتانیا، اسپانیا، هند، سودان،نیجریه، آفریقای جنوبی و اندونزی را نام برد.مقاله حاضر درپی ترسیم چارچوبی تئوریک است که به تبیین علل زمان‏ بندی و اشکال جنبش های قومی دسته‏ جمعی بپردازد و آن را درمورد ایران به کار برد. درخصوص علل بروز خشونت سیاسی به‏ طور کلی و جنبش های قومی دسته‏ جمعی بالاخص،مطالب‌ گسترده‌ای‌ وجود دارد. این‌ مطالعات‌ شامل‌ تحلیلهای‌ کمّی‌ (برای‌ مثال‌،پروین‌ 1973، ریچاردسون‌ 1960، دویچ‌ 1961، روسل‌ 1966، میدلارسکی‌ 1982، ناگل‌1974، سیگلمن‌ و سیمپسون‌ 1977) و تبیینهای‌ کیفی‌ (برای‌ مثال‌، اکشتین‌ 1964، برینتون‌1969، روزنا 1964، روبرتسون‌ 1983 و ارسپرانگ‌ 1984)می‌شود.

ethnicity and securtiy

hooshang amir ahmadi in a theory of ethnic collectivemovements and its application to iran. (the title of his article whichnow changed to ethnicity and security), speaks of two importandterm and their relations: ethnicity and security.     twentieth century world history has witnessed frequent ethniccollective movements in many developed and underdevelopedcountries. so, the present paper outlines a conceptual framework toexplain the determinats, timing and forms of ethnic collectivemovements and then attempts to apply it to the iranian experience.     auther in this article, studied number of current explanations andan extensive literature exist on this issue. the main problem that hehas find with this literature, is that it largely neglects to distinguishbetween the subjective and objective determinants of ethniccollective movements, or if it does make such a distinction, it fails toobserve or specify their differential impacts.