مدرنیسم و پست‏مدرنیسم و پیامدهای آنها در توسعه‏ و روستا با تاکید بر ایران

مقاله حاضر در پی نشان دادن پیامدهای نظری، روشی و سیاستی پدیده‏های نظری مدرنیسم و پست‏مدرنیسم در قلمرو توسعه و روستا با تاکید بر ایران است. استدلال می‌شود که مدرنیسم با تاکید بر اصولی چون قطعیت‏محوری، تخصص‏گرایی، یکسان‏سازی، خردباوری، و جهان‏گرایی پیشرفت، در عمل، علی‏رغم تاکید بر واقعیت، به تجریداندیشه از حیات واقعی دچار شد. در عوض، پست‏مدرنیسم با حمله به اصول و قطعیت های مورد تاکید در مدرنیسم، به نسبیت اخلاقی و فرهنگی و احترام به تفاوت ها در قالب اصول خود در تغییر و توسعه اهمیت می‏دهد. بنا به استدلال های مقاله حاضر، تبعات این تحول نظری را می توان در ظهور مولفه‏هایی چون کثرت‏گرایی رادیکال، به کارگیری رویکرد کنشگر- شبکه در توسعه روستایی، اهمیت یافتن توسعه محلی و اشاعه تحقیق و توسعه مشارکتی، زمینه‏سازی برای شنیدن «صداهای دیگران فراموش شده» و «جغرافیاهای حاشیه‏ای شده» در فرایند توسعه مشاهده کرد.