بررسی نتایج طرح‌های مرتع‌داری واگذارشده در استان لرستان

تغییر نگرش نسبت به نقش عامل انسانی، مشارکت و توانمندسازی او در راه نیل به توسعه پایدار به ارایه الگوهای جدید مدیریتی در بهره‌برداری از مراتع انجامید. هدف پژوهش حاضر بررسی طرح‌های مرتع‌داری واگذارشده در 1383 از جنبه های فنی و اجتماعی- اقتصادی، به روش پیمایشی است. نتایج نشان می‌دهد که روابطی با سطوح معنی‌داری متفاوت میان متغیر نوع منطقه (طرح‌های مرتع‌داری و مراتع شاهد) و سایر متغیرها وجود دارد؛ به‌طور کلی، نوع منطقه با سطح اطمینان 99 درصد با میزان تولید علوفه، پوشش گیاهی، رعایت ظرفیت چرا، مشارکت، به کارگیری دانش بومی، و مشکلات تفاوت دارد. همچنین، نوع منطقه با رعایت سامان عرفی به میزان 82 درصد، شیوه بهره‌برداری اصولی به میزان 80 درصد، گرایش مرتع به میزان 55 درصد، میزان سرمایه‌گذاری به میزان 32 درصد، و وضعیت مرتع به میزان 31 درصد، توافق و همایندی دارد. به عبارت دیگر، نتایج به دست آمده از مقایسه دو نظام مدیریت مراتع استان لرستان نشان می‌دهد که پیشرفت طرح‌های مرتع‌داری واگذارشده (در قالب نظام بهره‌برداری علمی) در امور بهره‌برداری، احیا و اصلاح مراتع به مراتب بیش از نظام مدیریت سنتی است.