تعیین قابلیت اراضی برای توسعه کشاورزی و مرتع‏داری مناطق روستایی حوضه آبخیز ساری قمیش استان اردبیل

هدف پژوهش حاضر مقایسه روش های دکتر مخدوم و تحلیل سلسله‏مراتبی فازی برای ارزیابی توان بوم‏شناختی حوزه آبخیز ساری قمیش استان اردبیل برای انجام فعالیت‏های کشاورزی و مرتع‏داری بود. بعد از مشخص شدن معیارهای ارزیابی، از روش ahp  برای وزن‏دهی و از روش فازی در محیط نرم‏افزار idrisi selva برای هم‏مقیاس‏سازی لایه‏ها استفاده شد. در روش تحلیل سیستمی مخدوم، با تلفیق لایه‏های اطلاعاتی، نقشه یگان های بوم‏شناختی منطقه به همراه جدول ویژگی های واحد، تهیه و منطقه ارزیابی شد، و طبقات مختلف کشاوری و مرتع‏داری مشخص شدند. طبق نتایج به‏دست آمده، در روش تحلیل سلسله‏مراتبی فازی، 9/3532 هکتار (94/65 درصد) و در روش تحلیل سیستمی 2/635 هکتار (85/11 درصد) از منطقه توان توسعه کشاورزی دارد؛ همچنین، در مقایسه با روش تحلیل سیستمی، روش تحلیل سلسله‏مراتبی دارای انعطاف‏پذیری بیشتر و نیز مطابقت بیشتر با وضعیت موجود کاربری اراضی در منطقه بوده و از این‏رو، بهتر است در مطالعات ارزیابی سرزمین، از این روش استفاده شود.