بررسی ملکولی جمعیت میگوی موزی( P.merguiensis) د‌ر منطقه خلیج فارس و دریای عمان با استفاده ازنشانگر‌های میکروساتلایت (ریزماهواره)

زمینه مطالعه: شناسایی ژنتیکی ذخایر گونه‌های مهم و اقتصادی میگو‌های منطقه خلیج فارس از اولویت‌های مهم در جهت یافتن منابع طبیعی و بکر در جهت اطمینان از به گزینی و فاصله ژنتیکی بین جمعیت‌هامی‌باشد. هدف: در این پژوهش بررسی جمعیت و تعیین میزان تنوع ژنتیکی گونه میگوی موزی ‌(penaeus merguiensis)‌ مورد مطالعه قرار گرفت . روش کار: نمونه برداری در 3 منطقه پراکنش این گونه ( بندرگواتر، اطراف جزیره هرمز و بندر جاسک به تعداد40 نمونه از هر منطقه در یک نوبت) انجام وبررسی ملکولی جمعیت‌های مورد مطالعه با استفاده از نشانگر‌های ملکولی ریزماهواره انجام گردید. نتایج‌: از مجموع 8 پرایمر مورد استفاده در این تحقیق فقط 5 پرایمر قادر به تولید محصول pcr مناسب گردیدند. مجموعا 7 آلل اختصاصی در سه جمعیت مورد مطالعه یافت شد . میزان هتروزیگوسیتی مشاهده شده در اغلب موارد کمتر از هتروزیگوسیتی قابل انتظاربودند. بررسی تعادل‌هاردی واینبرگ نشان داد که اکثر جایگاه‌های ژنی مورد مطالعه خارج از تعادل بودند. حداکثر میزان ‌(f- statistic) fst بر اساس فراوانی آلل‌ها( 088)/ بین نمونه‌های مناطق هرمز و گواتر که دارای کمترین جریان ژنی بودند (580/2)number of migrants=و حداقل آن (016)/ بین مناطق هرمز و جاسک که دارای بیشترین جریان ژنی بودند(733/15nm=‌) دیده شد. نتیجه گیری نهایی: از نتایج حاصل استنباط می‌گردد که مناطق هرمز و گواتر از تمایز ژنتیکی متوسط با جریان ژنی کمتری نسبت به دو منطقه هرمز و جاسک برخوردار میباشد. این درجه از تمایز ژنتیکی را می‌توان به اثر فاکتور‌هایی از قبیل ساختار هیدرو داینامیک منطقه (جریان‌های دریایی) بین منطقه تنگه هرمز و گواتر، وجود جریان گردابی در خلیج عمان ،الگوی حرکتی مولدین در زمان تخمریزی و همچنین وجود جنگل‌های انبوه حرا به عنوان یکی از مهمترین مناطق نوزاد گاهی ارتباط داد