ارزیابی قابلیت هضم کلسیم و فسفر در نمونه‌های دی‌کلسیم فسفات تولید ایران در جوجه‌های گوشتی نر به دو روش ایلئومی و در کل دستگاه گوارش

زمینۀ مطالعه: فسفر، یک ماده مغذی برای طیور است. دریافت بیش از حد فسفر توسط دام ها و دفع فسفر اضافی، باعث آلودگی محیط زیست می شود.  هدف:تعیین قابلیت هضم ایلئومی و کل دستگاه گوارش (ابقاء) برای فسفر و کلسیم در دی‌کلسیم‌فسفات‌ های تولید داخل در جوجه های گوشتی. روش‌کار: تعداد720 قطعه جوجه گوشتی نر یک روزه سویه راس 308 به طور تصادفی به 8 تیمار (هر تیمار شامل 6 تکرار 15 قطعه ای) اختصاص یافت. در تیمار شاهد از اسیدفسفریک و در هر یک از 7 تیمار دیگر از نمونه های دی کلسیم فسفات (نمونه های a تا g) به عنوان منبع فسفر در جیره استفاده شد. از اکسید کُروم به عنوان نشانگر در جیره های آزمایشی استفاده شد. در روز 21، پس از جمع آوری مدفوع پرنده ها، تمام پرنده ها به روش جابجایی گردن کشتار و محتویات یک سوم انتهایی ایلئوم جمع آوری و پس از خشک کردن، برای تعیین میزان اکسید کُروم، فسفر و کلسیم به آزمایشگاه ارسال گردید. درصد قابلیت هضم فسفر و کلسیم برای هر نمونه به طور جداگانه محاسبه شد. نتایج:اثر نوع دی‌کلسیم‌فسفات در خوراک بر قابلیت هضم ایلئومی و کل دستگاه گوارش برای کلسیم و فسفر معنی دار بود (0.001>p). کمترین قابلیت هضم ایلئومی فسفر به نمونه های  eو f و بالاترین مقدار به نمونه a. اختصاص داشت. قابلیت هضم ایلئومی فسفر در تیمار شاهد 69.8 درصد بود. میزان قابلیت هضم فسفر در کل دستگاه گوارش برای جیره شاهد معادل  53.4 درصد بود. کمترین میزان قابلیت هضم فسفر در کل دستگاه گوارش به ترتیب در تیمارهای e و f و بالاترین قابلیت هضم فسفر در کل دستگاه گوارش در تیمار a با 47.9 درصد (3.4 گرم در کیلوگرم) مشاهده شد. نتیجه‌گیری نهایی:برای ارزیابی منابع فسفر در جوجه های گوشتی، روش قابلیت هضم ایلئومی از دقت بالاتری برخوردار است. براساس نتایج حاصل، نمونه a دارای بالاترین و نمونه های e و f دارای پائین ترین ارزش بیولوژیک بودند.

Evaluation of Calcium and Phosphorus Digestibility in Dicalcium Phosphate Samples Produced in Iran in Male Broilers with Ileal and Total Gastrointestinal Tract Methods

BACKGROUND: Phosphorous is an essential nutrient for poultry. Receiving too much phosphorous by livestock and excretion of excess phosphorus, can lead to environmental pollution. OBJECTIVES: Determining the ileal and total tract digestibility of phosphorus and calcium in dicalcium phosphates produced in Iran. METHODS: A total of 720 dayold male Ross 308 broilers were randomly divided into 8 treatments with 6 replicates of 15 birds in each. In control treatment phosphoric acid was used as a source of phosphorus. The other dietary treatments included one of the seven domestic samples of dicalcium phosphates (A to G). Chromium oxide was used as a marker in the diets. On day 21, after collecting of feces, all birds were slaughtered via neck dislocation. Then, the last onethird of ileum was removed. The contents of the intestine were collected for each replicate and after drying were sent to the laboratory to determine the chromium oxide, phosphorus, and calcium amounts. Percentage of ileal and total tract digestibility of phosphorus and calcium for each sample were calculated separately. RESULTS: The effect of type of dicalcium phosphate samples in feed on ileal and total tract digestibility of calcium and phosphorus was highly significant (p < /em> < 0.001). Ileal digestibility in control was 69.8 percentage, while the lowest was observed in the E and F samples, and the highest value was related to sample A. Digestibility for phosphorus in control diet was 53.4 percentage throughout gastrointestinal tract. The lowest amounts of total tract digestibility of phosphorus were observed in treatments E and F, respectively, while the highest total tract digestibility was related to treatment A with 47.9 per cent. CONCLUSIONS: It could be concluded that ileal digestibility is more accurate in evaluating phosphorus bioavailability and sample A had the highest biological value, while the lowest was related to the samples E and F.