ارزیابی برنامه ملی مبارزه با شاربن در جمعیت دامی ایران

زمینه مطالعه: شاربن به علت وسعت پراکندگی، خسارات اقتصادی فراوان و مخاطره‌ای که برای بهداشت عمومی دارد، یکی از مهم‌ترین بیماری‌های مشترک محسوب می‌شود. هدف: هدف از این مطالعه، ارزیابی برنامه مبارزه با شاربن در جمعیت دامی در ایران با تاکید از سال 1368 تا سال 1393 است. روش کار: در مطالعه حاضر، اطلاعات مربوط به مبارزه با شاربن، از ابتدا تا سال 1393 مورد بحث قرار گرفته است. داده‌ها با استفاده از آزمون ضریب همبستگی پیرسون جهت بررسی تاثیر مایه‌کوبی بر میزان تلفات و تعداد کانون‌های وقوع بیماری، مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. نتایج: از سال 1304 مایه‌کوبی دام ها علیه شاربن در ایران آغاز شد. در خلال سال‌های 1393-1368حجم مایه کوبی در جمعیت گاو برابر با 78621001 و در جمعیت گوسفند و بز برابر با 1357680466 بود. در طی این سال‌ها تعداد 452 کانون بیماری در جمعیت گاو و 761 کانون در جمعیت گوسفند و بز رخ داد، هم‌چنین، تعداد 666 راس گاو و 5775 راس گوسفند و بز در اثر ابتلا به شاربن تلف شدند. بین تعداد کانون‌های بیماری و مایه کوبی و همینطور بین میزان تلفات و مایه‌کوبی، رابطه آماری معنی داری وجود نداشت. نتیجه گیری نهایی: مایه‌کوبی بدون هدف و عدم برنامه ریزی بر اساس اصول اپیدمیولوژیکی، عملاً قادر به قطع وقوع بیماری نمی باشد، لذا برای پیشگیری از رویداد بیماری، مایه‌کوبی هدفمند باید توام با کنترل و مراقبت باشد. جهت تحقق این امر لازم است به مواردی چون آموزش، تشخیص صحیح، اجرای راهکار‌های کنترلی و گزارش دهی، اهمیت بیشتری داده شود.