بررسی اثر نانوذره سلنیم و سلنیت سدیم بر بیان ژن لپتین در جفت میش‌های آبستن

زمینه مطالعه: لپتین به‌عنوان یکی از هورمون‌های شبه سیتوکینی، حاصل از ژن ob (یکی از ژن‌های بزرگ اثر بر وزن تولد و صفات رشد) بوده و عمدتاً توسط بافت چربی ترشح می‌شود. این هورمون با اتصال به گیرنده‌‌های خود در هیپوتالاموس، جذب غذا را مهار و مصرف انرژی را افزایش می‌دهد. هدف: در حال حاضر گزارشی در خصوص بیان ژن لپتین در پاسخ به تجویز خوراکی سلنیم در دام‌های اهلی در دسترس نمی‌باشد. در این مطالعه برای اولین بار، تاثیر نانوذره سلنیم و سلنیت سدیم بر میزان نسخه‌برداری ژن لپتین در دوره انتقالی در بافت جفت مورد مطالعه قرار گرفت. روش کار: 20 راس میش 4 ماه آبستن، به‌صورت تصادفی انتخاب گردید و در زمان 21 روز منتهی به زایمان، هر روز تجویز خوراکی مکمل‌های سلنیت سدیم (به میزان mg 0.1 به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) و نانوذره سلنیوم (در دو دوز 0.05 و mg 0/1 به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) صورت گرفت و در دوره زمانی مذکور نیز به گروه شاهد آب مقطر با حجم مشابه خورانده شد. پس از زایمان با نمونه‌برداری از جفت میزان نسخه‌برداری از ژن لپتین به روش real-time rt-pcr و بر اساس روش مقایسه‌ای 2-δδct تعیین شد. نتایج: تجویز خوراکی مکمل‌های سلنیت سدیم و نانوذره سلنیم نسبت به تیمار شاهد، موجب افزایش معنی‌دار بیان ژن مذکور شد. اختلاف معنی‌داری نیز بین مکمل‌های مورد مطالعه مشاهده شد؛ به‌گونه‌ای که بالاترین بیان ژن لپتین در جفت، در تیمار نانوذره سلنیوم با دوز mg 0.1 مشاهده شد و پس از آن مکمل نانوذره سلنیوم با دوز mg 0.05 قرار داشت. نتیجه گیری نهایی: سلنیم موجب افزایش بیان ژن لپتین در بافت جفت می‌شود.