بررسی تنوع جمعیت‌‌های گل جالیز مصری (Orobanche Aegyptiaca) در واکنش به علف‌کش‌‌ها و بنزوتیادیازول در گوجه فرنگی (Lycopersicum Esculentum)

آگاهی از تنوع جمعیت‌‌های گل جالیز در واکنش به علف‌کش‌‌ها می‌تواند کمک بزرگی در راستای بهبود مدیریت آن‌‌ها باشد. پژوهشی به صورت آزمایش فاکتوریل طی سال‌های 1389 و 1390 در قالب طرح بلوک‌‌های کامل تصادفی با 3 تکرار انجام شد. عامل اول 12 جمعیت گل جالیز مناطق مختلف کشور و عامل دوم سه بار پاشش علف‌کش گلایفوزیت (41%ec) به مقدار 21 و 41 ‌میلی‌لیتر ماده موثره در هکتار، علف‌کش سولفوسولفورون (75%wg) 27 و 50 گرم ماده موثره در هکتار و همچنین محلول پاشی بوته‌‌های گوجه فرنگی با غلظت‌‌های 15، 20 و 30 پی پی ام ماده موثره بنزوتیادیازول، 30، 40 و 50 روز پس از نشا و قرارگیری بذور آن به مدت 36 ساعت در 15، 20 و 30 پی پی ام بنزوتیادیازول، شاهد با و بدون گل جالیز بودند. درصد کاهش تراکم، وزن خشک گل جالیز نسبت به شاهد آلوده و درصد افت عملکرد گوجه فرنگی نسبت به شاهد بدون آلودگی، محاسبه شد. بهترین تیمار برای کنترل گل جالیز به جز جمعیت ارومیه، تیمار سولفوسولفورون 50 گرم ماده موثره در هکتار با سه بار پاشش بود وفقط جمعیت گل جالیز بهشهر را کاملاً کنترل کرد. جمعیت ارومیه با گلایفوزیت 41 ‌میلی‌لیتر در هکتار بهتر کنترل شد. بنزوتیادیازول بجز تیمار سه بار محلول پاشی با غلظت 30 پی پی ام ماده موثره، کارایی مناسبی در کنترل گل جالیز نداشت.