بررسی مزرعه ای عملکرد ماشینهای دروگر در عملیات برداشت برنج و مقایسه ای با روش سنتی

برداشت برنج در روش سنتی به وسیله داس و از طریق نیروی کارگر به انجام می رسد. این عمل علاوه بر هزینه بر بودن موجب طولانی شدن دوره برداشت و بروز ضایعاتی نیز می شود. به منظور بررسی و مقایسه روشهای سنتی و مکانیزه این تحقیق در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با سه تیمار شامل (1) برداشت به وسیله داس( روش مرسوم) (2) برداشت با دروگر خودگردان و (3) برداشت با دروگر سوار شونده به روی تراکتور دو چرخ ( تیلر) و در شش تکرار اجرا گردید. در این تحقیق ظرفیت مزرعه ای موثر میزان ضایعات مرحله درو و جمع آوری شالی ضایعات کل و هزینه های برداشت مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. نتایج نشان داد که ظرفیت مزرعه ای موثر دروگر خودگردان 294/0 هکتار بر ساعت و برای دروگر سوارشونده به تیلر 238/0 هکتار بر ساعت بوده است. ضایعات کل برداشت ( مجموع ضایعات درو و جمع آوری شالی) در سه روش برداشت سنتی دروگر خودگردان و سوارشونده به روی تیلر به ترتیب 09/2%، 35/2% و 23/3% برآورد گردید. تعداد کل کارگر مورد نیاز در روش سنتی 7/166 نفر ساعت در هر هکتار و با استفاده از دروگر خودگردان و سوارشونده به روی تیلر به ترتیب 1/58 و 4/62 نفر ساعت در هر هکتار تعیین گردید. هزینه برداشت هر هکتار مزرعه شالیزاری در روش سنتی 1041875 ریال دروگر خودگردان 481133 ریال و با استفاده از دروگر سوارشونده به روی تیلر 483462 ریال بر هکتار محاسبه گردید.