بررسی روابط میان اقوام ساکن در منطقه کوهستانی تالش

منابع موجود در کره زمین ، محدود و انسان دارای نیازهای محدود است .در میان منابعع طبیعی ، مراتع از جمله مواهب الهی است که در اختیار بشر قرار داده شده و در صورت استفاده نادرست ، پس از مدتی از بین خواهد رفت . جلوه هایی از این استفاده نادرست ، در ارتفاعات دامنه های شرقی و غربی کوههای تالش دیده می شود که مورد مطالعه این مقاله است .تحقیق حاضر تلاش دارد که با توجه به فزونی گرفتن دامنه اختلافات بین دامداران منطقه در سالهای اخیر ، به بررسی توانهای محیطی منطقه پرداخته و به این سوال پاسخ دهد که تا چه اندازه این امکانات محیطی برای دامداران و ساکنان منطقه که جهت اسنفاده از آن با هم به رقابت می پردازند ، دارای اهمیت حیاتی است .همچنین علل و عوامل بروز نا هنجاریها در روابط اجتماعی میان ساکنان منطقه را شناسایی کرده و جهت رفع یا کاهش این تنش ها و ایجاد همگرایی بیشتر میان ساکنان ، راهکارها و پیشنهادهایی ارائه نماید. برای رسیدن به این هدف ، از روشهای مطالعات کتابخانه ای ، مشاهده عینی از منطقه و پرسشگری محلی استفاده شده است . با انجام این تحقیق روشن گردید که علیرغم اقدامات دولت ، از جمله ایجاد پاسگاه تلفیقی در مراتع ییلاقی مورد منازعه و صدور پروانه چرا برای دامداران ، باز دامنه این اختلافات گسترده شده است . از طرفی با ملی شدن مراتع در سال 1341 و ایجاد اداره کل منابع طبیعی ، حساسیت دامداران نسبت به تملک مراتع بیشتر شده و آن عرف سنتی دامداری و رعایت حسن همجواری که در گذشته وجود داشت ، از میان رفته است و مسئولین ذیربط ، تا به حال موفق به ارائه راه حل مناسبی جهت خنثی نمودن این تنش ها نشده اند . با توجه به مناسبات اجتماعی میان اقوام در منطقه و بررسی سابقه روابط حسنه میان آنان که طی سالهای اخیر مخدوش شده ، راهکارهایی ارئه گردیده است .