نگرشی بر نظام برنامه ریزی توسعه روستایی در ایران

رشد و توسعه روستاها نیازمند برنامه ریزی و همچنین نظام برنامه ریزی جامع و کارامد است . علیرغم سابقه بیش از پنجاه ساله برنامه ریزی توسعه در کشور ،‌نظام برنامه ریزی توسعه ملی و توسعه روستایی دارای نارسایی های اساسی است . این تحقیق با هدف شناخت ، نقد و تحلیل نظام برنامه ریزی روستایی کشور و با استفاده از روش تطبیقی - مقایسه ای انجام شده است.یافته های تحقیق نشان می دهد که فقدان برنامه ریزی و تهیه برنامه های پنج ساله توسعه در سطح محلی ، عدم وجود رابطه منطقی بین سطوح ملی ، منطقه ای و محلی برنامه ریزی و حاکمیت تصمیم گیری بالا به پایین در این زمینه ، حاکمیت برنامه ریزی بخشی در ساختار نظام برنامه ریزی روستایی ، عدم مشارکت مردم و سازمانهای غیر دولتی در برنامه ریزی روستایی ، مهمترین ویژگیها و یا بعبارتی نارسائی های نظام برنامه ریزی روستایی کشور است.از انجا که بسیاری از ناکامیهای برنامه های توسعه روستایی در کشور ، با این نارسائیها در ارتباط است ؛ اصلاح نظام برنامه ریزی توسعه روستایی ضروری است . در این راستا اقداماتی مانند : تهیه و اجرای برنامه های پنج ساله توسعه در سطح ملی همانند سطح ملی و منطقه ای ، بر قرار ی روند تصمیم گیری پایین به بالا و بالا به پایین در نظام برنامه ریزی ، تلفیق برنامه های بخش عمران روستایی با ایجاد شورای تلفیق برنامه های عمران روستایی در نظام برنامه ریزی ، تشویق و نهادینه کردن مشارکت مردم در تهیه ، تصویب ، نظارت و اجرای برنامه های توسعه و ایجاد مدیریت یکپارچه توسعه روستایی با ایجاد سازمان عمران و توسعه روستایی در سطح ملی ، استانها و شهرستانها می تواند در بهبود نظام برنامه ریزی و دستیابی به توسعه موثر باشد.