ارزیابی درون یابی به روش کریجینگ

تهیه نقشه های پراکندگی و ادغام آنها توسط روشهای آمار فضایی و سیستم های اطلاعات جغرافیایی (gis) در گرایش های مختلف جغرافیا نقش ویژه ای یافته است. لذا جغرافیدانان برای تهیه این نقشه ها از روشهای درون یابی بهره می برند. روش کریجینگ از جمله مدلهای پرطرفدار در این زمینه می باشد. از آنجایی که این روش تفاوتهای عمده ای با سایر روشها دارد؛ بنابراین در این مقاله مدل کریجینگ در درون یابی مورد بررسی و نقد قرار گرفته است. از نتایج بدست آمده مشخص شد، با اینکه مدل از دقت بالایی برخوردار است، اما در اکثر تحلیل های جغرافیایی نتایجی دور از واقعیت می دهد، ضمن آنکه به ساختار فضایی نقاط نمونه برداری وابسته است و تحت تاثیر دامنه تغییرات نمونه ها نیز می باشد. ویژگیهای دیگر آن از جمله هموارسازی. جمع پذیری و مطلق بودن نیز محدودیت هایی را در تحلیل های جغرافیایی ایجاد می کند.