طراحی راهبردهای توسعه پایدار گردشگری روستاهای تاریخی - فرهنگی ایران

در دهه های اخیر گردشگری به ویژه در مناطق روستایی از اهمیت قابل توجهی در زمینه تنوع بخشی اقتصادی، حفظ میراث طبیعی و تاریخی فرهنگی پیدا کرده است. در این میان اهمیت آثار تاریخی فرهنگی موجود در روستاها به عنوان میراث تمدنی از جایگاه ویژه ای برخوردار بوده و سبب جذب گردشگران زیادی به مقصدهای دارای چنین پتانسیل هایی می شود. لذا بهره گیری از این پتانسیل ها نیازمند طرّاحی، راهبردهای مناسب و ویژه‎ این نواحی از سوی برنامه‎ریزان و مدیران گردشگری است. لذا این پژوهش با هدف تدوین راهبرد مناسب برای توسعه‎ پایدار گردشگری در روستاهای مورد مطالعه در پی پاسخگویی به این سوال اساسی است که راهبرد مناسب برای توسعه‎ پایدار گردشگری در روستاهای تاریخی فرهنگی کشور کدام است؟ بر این اساس، پژوهش حاضر با روش‌ توصیفی تحلیلی و شیوه پیمایشی و مدل تحلیلی swoc و ماتریس ارزیابی qspm به ارائه راهبردهای مناسب در قالب سه گروه مشارکت‎کننده مردم، گردشگران و مسئولان در 7 روستای تاریخی فرهنگی ایران پرداخته است. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات و ارائه راهبرد مطلوب توسعه‎ گردشگری روستایی، از روش تحلیلی سواک استفاده شده است. با توجّه به نتایج به دست آمده از نظرات جامعه های نمونه راهبرد تدافعی به عنوان راهبرد کانونی برای توسعه‎ گردشگری روستایی در روستاهای مورد مطالعه می باشد.