ستایش های شادمانه الگوی موثر شادزیستی مردمی در ایران

موضوع نشاط یا شادزیستی ، عیا نترین جلوه و لباس هر فرهنگ است. به همین دلیل، چند سالی استکه برخی از اجزا این شاخص کلیدی در گزار شهای جهانی فرهنگ و پژوه شهای نهادهای فرهنگیکشورها مورد توجه قرار گرفته است. حضور این شاخص در گزار شهای مربوط به کیفیت زندگی وتوسعه انسانی نیز سبب شده است تحلیل موضوع از ادبیات روانشناختی و مردم شناختی به گفتمانجامعه شناختی و توسعه اشاعه یابد.این مقاله با رویکردی اسنادی، زمینه ها و عوامل شادزیستی در ایران را به منظور تبیین مساله و تمرکزبر مقولات تعیی نگر و الگوساز در کشور بررسی می کند و به منظور فهم نسبت بین شاخ صهایموجود و بسترهای تاریخی، پیمای شها و تحلیل های موجود در مورد نشاط اجتماعی در ایران را تاپایان دهه 1380 واکاوی نموده است.از مجموع داد هها ی پیمایشی متعدد در کشور چنین بر م یآید که سطح شادکامی و رضایت از زندگیدر سا له ای مختلف در ده ههای 1370 و « ،1380 متوسط » بوده است. مه مترین عواملی که به شهادتپژوه شها، در سا له ای مختلف بیشترین بار تب یینی شادزیستی درکشور را بر دوش کشیده اند به ترتیباهمیت عبارتند از: اشتغال، درآمد )تورم(، احساس امنیت، احساس برابری و گسترش تفریحات وسرگرم یها. اگر چه در ادبیات جدید شادزیستی، راهکارهای روانشناختی و اقتصاد شادکامی را اولیو درمانگر ذکر کرده اند، احترام به هویت گرای یهای فرهنگی و آیین های جمعی هوی تبخش و مردمی،موثرترین عامل تحول در سطوح شادزیستی مردمی است. در واقع این مقاله، مدعی است که درایران تاریخی، منشا شادزیستی و فعالی ته ای نشا طآور را باید در سایه مقولاتی مانند فلسفه خلقت،فلسفه طبیعت، آیی نه ای نیایش و نحوه معیشت جستجو و تحلیل کرد. در واقع سه مولفه «سبک هایستایش « ،» فرهنگ کار » و «آیین های گذار » ارتباط تنگاتنگی با نشاط مردمی در ایران داشته و دارند.همچنین این مقولات با جمع و اجتماع تنیده و معنا ی‏افته اند.