تحلیل گفتمان مدارای اجتماعی در ضرب‌المثل‌های فارسی

ضرب المثل های فارسی به عنوان یکی ازگونه های ادبیات عامه، نمایانگر گرایش های فکری و فرهنگی مردم به موضوع صلح و خشونت پرهیزی است. با در نظر گرفتن اهمیت بازخوانی فرهنگ به منظور شناخت ظرفیت‌های فرهنگی مرتبط با صلح، همزیستی، کاهش تقابل‌ و تعارضات اجتماعی، دراین پژوهش مصادیق مدارای اجتماعی در ضرب المثل های فارسی که شامل مدارای دینی، مدارای رفتاری، مدارای منفعل و مدارای عمومی است استخراج، طبقه‌بندی و با تکیه بر مفهوم گفتمان ارنستو لاکلا و شانتال موفه بخشی از الگوی اندیشگی حاکم بر این ضرب المثل ها نشان داده و به شناسایی منابع قدرت و عوامل تاثیرگذار بر بازنمایی سطح مدارای اجتماعی پرداخته شده است. یافته‌های تحقیق بر اساس دسته بندی مولفه های مدارای اجتماعی از دیدگاه پیتر کینگ ارائه و به روش تحلیل گفتمان به تاثیر گفتمان‌های دینی، گفتمان فردگرایی و گفتمان صلح در یکی از مولفه های اخلاق عمومی یعنی مدارای اجتماعی پرداخته شده است. براساس نتایج بدست آمده، گفتمان صلح و دال های مربوط به گرایش های بشردوستانه با بیشترین بسامد نمایانگر مدارای اجتماعی در ضرب المثل های فارسی مورد مطالعه بوده اند. 

discourse analysis of social tolerance in persian proverbs

persian proverbs, as a form of folk literature, reflect the cultural and intellectual inclinations of the people towards peace and non-violence. considering the importance of revisiting cultural heritage to understand the capacities for peace, coexistence and reducing social conflicts, this study extracts and categorizes examples of social tolerance in persian proverbs, including religious tolerance, behavioral tolerance, passive tolerance, and general tolerance. utilizing the concept of discourse as outlined by laclau and mouffe, this study reveals aspects of the dominant intellectual patterns reflected in these proverbs, identifying sources of power and factors influencing the representation of social tolerance. the research findings are categorized according to peter king’s components of social tolerance and by employing the discourse analysis method, the impact of religious, individualistic and peace discourse on social tolerance as an element of public morality is explored. the results indicate that the discourse of peace and its associated humanitarian tendencies are most frequently represented as markers of social tolerance in the persian proverbs studied.