قلمروسازی ژئوپلیتیکی ناتو در حوزه های ژئوپلیتیکی غرب جمهوری اسلامی ایران

ناتو، طولانی‌ترین اتّحادیۀ سیاسی و نظامی تاریخ معاصر است که از سال 1949م. تاکنون در چندین مرحله ماموریّتهای خود را بازتعریف کرده است. در جدیدترین بازنگری، این سازمان با ارائه مفهوم امنیّتی نوین برای دوّمین دهه از قرن 21، تلاش کرده امنیّت منطقۀ جغرافیایی آتلانتیک را در خارج از منطقه جست­وجو و برای مشروعیّت­بخشی به این اقدام، ساز و کارهای متعدّدی را طرّاحی کرده و در حال اجرا دارد. حضور پویا در مناطق ژئوپلیتیکی مختلف، مهمترین راهبرد کنونی ناتو است و به‌همین دلیل این سازمان با گسترش مرزهای خود به‌عنوان شانزدهمین همسایۀ جمهوری اسلامی ایران نیز شناخته می­شود که در هر یک از مناطق ژئوپلیتیکی کشورمان، حضور فیزیکی دارد. در این راستا، شناسایی راهبردهای ناتو برای گسترش حضور فراجغرافیایی خود با تمرکز در مرزهای غربی ایران، موضوع اصلی این پژوهش است که نویسندگان تلاش می­کنند به این پرسش اصلی پاسخ دهند که ناتو چگونه در حال قلمروسازی در مناطق ژئوپلیتیکی غرب ایران است. با روش توصیفی تحلیلی و با استفاده از روش گردآوری اطلاعات کتابخانه­ای، اینترنتی و رسانه­ای، فرضیۀ اصلی مقاله این است که «ناتو تلاش می­کند برای حفظ و گسترش حاکمیّت ارزشهای لیبرال دموکراسی و بازار آزاد به‌عنوان موتور محرّک نظام جهانی معاصر با بهره‌بردن از راهبردهای گسترش مرزهای سیاسی رسمی، گسترش مرزهای سیاسی غیررسمی، ماموریّتهای بشردوستانه، همکاریهای دفاعی و امنیّتی و گسترش دفترهای سازمانی و اداری قلمرو خود را با حضور در مناطق ژئوپلیتیکی ترکیه و عربی به حوزۀ نزدیک غربی و با حضور در دریاهای سیاه، اژه، مدیترانه و هم­چنین شمال آفریقا در حوزۀ دور غربی ایران گسترش دهد».