عوامل محدودکننده دگرگونیهای ساختاری و عملکردی خانواده از دیدگاه میان رشته ای

خانواده اصلی ترین عامل رابط اجتماعی شدن فرد و انتقال او به زندگی اجتماعی - فرهنگی است . این رابط اجتماعی شدن ، آن قدر ریشه دار است که با وجود تحولات ساختاری و عملکردی ناشی از گذشت زمان ، همواره از نظر زیستی یا بیولوژیک نیز با موجودیت فرد و جامعه انسانی ارتباطی محوری . ناگسستنی عمیق و چند قشری داشته است . تجربیات چندین ساله کیبوتس و مطالعات گسترده بین فرهنگی اتنولوژی و اتولوژی انسانی و همچنین مطالعات جامعه شناسان و آسیب شناسان روانی و اجتماعی نشان داده شده است که به رغم تغییرپذیریهای قابل ملاحظه ساختاری و عملکردی خانواده ، بسیاری از این تغییرات از نظر فردی و اجتماعی آسیب زا هستند و این آسیب زایی در بسیاری از موارد نسبتا گسترده ، عمیق ، مداوم و در برخی موارد ، برگشت ناپذیر و گسترش یابنده اند .در این نوشتار سعی شده است این عوامل آسیب زای دگرگونیهای ساختاری و عملکردی خانواده به عنوان نهاد رابط اجتماعی شدن ، به طور عام ، و همین طور به طور خاص در خانواده های کامل و ناقص ایرانی تا حد امکان به نحوی پیوسته و منظم مورد بررسی قرار گیرد . همچنین با ذکر شواهد به این موضوع نیز اشاره خواهد شد که خانواده انسانی به عنوان یک سیستم تلئونوم خود تنظیم کننده در برابر دگرگونی های ساختاری و عملکردی ، که از حد تحمل پذیری بیولوژیک فراتر روند ، مقاومت می کند و اثر آنها را به تدریج از میان می برد . تحلیل این پژوهش ، میان رشته ای است و سعی می شود در تحلیل دگرگونی های ساختاری و عملکردی خانواده هر سه سطح بیولوژیک ، روانی و اجتماعی مورد توجه بوده ، میان آنها نوعی ارتباط و پیوستگی برقرار شود .