تاویل غزلی از مولانا بر اساس نظریه یونگ

دراین مقاله برآنیم تا بر مبنای روان شناسی تحلیل یونگ یکی از غزلیات دیوان شمس مولانا را تحلیل کنیم یونگ شخصیت آدمی را به دو منطقه کلی ضمیر خودآگاه و ضمیر ناخودآگاه تقسیم می کند ضمیر خودآگاه همان شعور ظاهر است که از احساسات و خاطره ها و افکار و تمایلات وعواطف و به طور کلی از هر آنچه که معلوم شخص است یا می تواند باشد تشکیل یافته است ضمیر ناخودآگاه از دو بخش فردی و جمعی تشکیل می شود . بخش نخست شامل کیفیات و خصوصیاتی است که زمانی خودآگاه بوده و به دلایلی واپس زده ویا فراموش شده اند اما بر رفتار و پندار ما تاثیر مستقیم یا غیر مستقیم دارند . ناخودآگاه جمعی شامل عصاره ای است از تجربیات نیکان و اجداد ما که در تاریکترین بخش وجودمان جریان دارد و ما آنها را در رویاها به شکل صور سمبلیک مشاهده می کنیم دراین مقاله سعی کرده ایم ایده یونگ را بر روی یکی از غزلیات مولانا پیاده کنیم و نشان داده ایم که بسیاری از غزلیات مولانا و سایر عرفا در حقیقت بیانی شاعرانه است از واقعه دیدار با همین ناخودآگاه جمعی و فردی که به شکل سمبلیک بر آنها ظاهر شده است .