وقت خوش سعدی

دیباچه گلستان با این دو بیت به پایان می رسد: در این مدت که مارا وقت خوش بود ز هجرت ششصد و پنجاه و شش بودمراد مانصیحیت بود و گفتیم حوالت با خدا کردیم و رفتیمعموم شارحان انگیزه سعدی را از طرح این دو بیت در دیباچه گلستان ذکر تاریخ نگارش این کتاب استنباط کرده اند و نیز برخی از سعدی پژوهان با استاد به همین دو بیت و همزمانی تاریخ گلستان و حمله مغول به بغداد و براندازی خلافت عباسی بر وقت خوش سعدی در این ایام خرده گرفتند. نگارنده با اعتقاد به وجود معمایی شگفت در این دو بیت و رمز گشایی از آن می کوشد انتقاد بر سعدی را پاسخ دهد.