فرهنگ توسعة پایدار و محیط زیست

تا پیش از دهه هشتاد در قرن بیستم ، بیشتر بر بعد اقتصادی تاکید می کردند که نتیجه آن توسعه نیافتگی ، ناپایداری توسعه و تخریب محیط زیست خصوصا در کشورهای فقیر و در حال توسعه بود . به همین سبب ، از این زمان به بعد توسعه پایدار ( development sustainable ) و به بیانی دیگر توسعه اکولوژیک ، توسعه سبز ، توسعه دوستدار طبیعت و حافظ محیط ، در میان اندیشمندان جایگاهی ویژه یافت . این نوع توسعه دارای ابعاد مختلف محیطی ، اقتصادی ، اجتماعی ، فرهنگی و حتی سیاسی است که در ارتباط با هم فرآیند توسعه را شکل می دهند . هر کدام از این ابعاد در فرآیند توسعه مهم اند ، اما بعد فرهنگی بسیار مهم تر و اساسی تر است . نگارنده در این نوشتار بر بعد فرهنگی توسعه پایدار تاکید می کند و هدف او رابطه میان فرهنگ ، توسعه پایدار و حفاظت از محیط زیست است . وی به این نتیجه می رسد که برای دستیابی به توسعه ای پایدار ، لازم است یک تحول فرهنگی در جهان و خصوصا در کشورهای فقیر به عمل آید . بر این اساس ، بشریت بایستی در سالهای آتی به یک انقلاب معنوی ، اخلاقی ، عقلی و نهادی بسیار گسترده دست یابد . از آنجا که عامل فرهنگی در قالب فرهنگ و جزئیات آن نقش ارزنده ای در توسعه پایدار و حفاظت از محیط زیست دارد ، لازم است برای دستیابی به توسعه ای جامع و اکولوژیک ، عوامل مثبت و منفی فرهنگ از همدیگر تفکیک شده ، عوامل منفی ، ( موانع فرهنگی ) حذف و عوامل مثبت تقویت شوند . هویت فرهنگی ، فرهنگ بالنده و پیشرو از عوامل ضروری و اساسی توسعه پایدار و حفاظت از محیط زیست است . برنامه ریزی توسعه پایدار بایستی بر اساس فرهنگهای مختلف بصورت پذیرد ؛ لذا تمامی فرهنگها بایستی در دانش علمی جهانی مشارکت کنند . علوم نیز بایستی در خدمت تمامی بشریت باشد و در ایحاد درکی هر چه عمیقتر از طبیعت و جامعه در همگان مشارکت داشته و موجب تامین بهترین کیفیت زندگی برای آنها شده و همچنین برای نسل حاضر و آینده محیط زیستی پایدار و سالم فراهم آورد .