آفاق فکری سپهری

مرز وجودی هر کس تا جایی است که می شود ، می بیند و می فهمد . ما برای شناخت دنیای فکری سپهری ، ناگزیریم در شنیدن ها ، دیدن ها و دریافت هایش تامل کنیم . سپهری به میانجی آگاهی گسترده و حس نیرومندش ، فضاهای عرفانی را لمس کرده و برای سلوک خود مراحلی را پشت سر گذاشته است . او آموزگاری است که می خواهد ما را با نگاه تازه ، سکوت ، سادگی ، صلح با هستی و شفقت بر خلق ، عشق ، سفر و از خویشتن بیرون شدن که همان فنا ، در اصطلاح عارفان است ، فرا بخواند .اندیشه او در این زمینه ، همخوانی زیادی با آموزه های کریشنامورتی ، عارف معاصر هندی دارد . اینان هر دو ما به نگاه در هستی و یگانگی با آن فرا می خوانند . سپهری ، مرزهای اعتباری را شکسته و با عبور از هزار توی کثرت ها ، به ناگاه خود را با جهان ، یگانه دیده است . او سالکی است که در شعرش ، سلوک کرده است ، سلوکی آیینی . دل مشغولی عمده سپهری در پایانه عمر ، دنیای آرمانی پوده است ؛ دنیایی که پر از شهد و شهود است و رمیده از لجه ی دنیای فرودین .