روابط ادبی و فرهنگی ایران و شبه قاره در عصر گورکانیان 1858-1526)

با آغاز دوره تیموریان روابط فرهنگی شبه قاره و ایران تقویت شد و در این دوره هنرمندان و دانشمندان زیادی از ایران و ماوراءالنهر به هند آمدند. اصولا شبه قاره در دوره گورکانیان به گواهی منابع باقیمانده از آن زمان از آزادگی برخوردار بوده است، و معورا هر کس امکان می یافته است که هر نوع آرای خویش را عنوان کند. به این خاطر، بسیاری از شعرا و ادبای ممالک دیگر به دلایل مختلف از جمله تنگناهای بسیاری که ازجانب دولتهای خویش بر آنها روا می شد به این دیار روی می کردند و در واقع اساس تمدن و فرهنگ شبه قاره را پایه گذاری مینمودند. دربار گورکانیان صرفنظر از طبیعت دانش پروری سلاطین و طبیعت هنرپروری و آرامش بخشی از دیدگاه اقتصادی نیز خیلی غنا داشته و جاذبه های مادیش بسیار زیادتر از ایران بوده است.در مقاله حاضر بخشی از روابط فرهنگی و ادبی آن در دوره مهمی از تاریخ ایران و هند بررسی می شود، دوره ای که حضور بلا منازع زبان و ادب فارسی در واقع پل انتقال فرهنگ ( اسلامی - ایرانی) در سرزمین هند بوده و تا آغاز سلطه استعمار انگلیس بر شبه قاره هند از قوت و حیات بسیار چشمگیر برخوردار بوده است.