از چوب تر و بوسه سعدی تا گل افشانی حافظ تاملی در بیتهایی از سعدی و حافظ

متون ، تصحیح و شرح آن تمامی ، دارایی ملک ادب است و هر کوششی در این راه اجرای فراوان و در خور سپاس دارد؛ از شرح یک لغت، اصطلاح و یک بیت تا شرح یک اثر. اما وقتی پا به ساحت نوابغ می نهیم دشواری کار دو چندان می شود؛ کسانی چون سعدی و حافظ که بزرگ معلمان ادب فارسی اند و دنیایی از تجربه، دریافت و معرفت را در عبارتی گنجانده اند. در بخش نخست این نوشتار، سخن بر سر معنی ابیاتی است از گلستان سعدی که تاملی دوباره را طلبیده است . ادبیاتی چون: چوب تورا چنان که ... یا سیب گویی وداع ... که برخی اشارات آن از دیدگان تیزبین شارحان استاد بر کنار مانده است. بخش دوم، بررسی معنای ترکیبی است از شعر حافظ که از تاریخ بیهقی آغاز گشته و تا قرن هشتم معانی رنگارنگ را پذیرفته و به معنی خاص در گوشه ای از این سرزمین با فرهنگ باقی مانده است. سخن از گل افشانی حافظ است که بر طلیعه دو غزل آرمیده است: بیا تا گل بر افشانیم و می در ساغر ... و می خواه و گل افشان کن از دهر چه ...