کارکرد واژگان دیرین در گزارش نامه مینوی

متون کهن نثر فارسی ، میراث ارزشمند پیشینیان دانشور و نیاکان اندیشمند ما به شمار می آیند . این آثار بازمانده شایسته ترین نمایندگان زبان و ادبیات و حتی فرهنگ ادوار خویشند . از میان این عرایس پارسی ، دسته ای شاهد پرتراز و بنازند که چون پری رویان ، هنوز از پردگیان رازند . این دفاتر قدسی که ترجمان جان جهانند ، گزاره ها وتفسیر قرآنند . بر هر برگ از این نامه های نگارین ، چندین و چند واژه دیرین و شیرین ، خوش نشسته به تردستی تمام ، نقش بسته است . میناگران سخن در گزارش این نامه مینوی هر واژه طرفه را با ظرافت و لطافت خاصی به پاکدستی و امانت تمام به کار داشته اند تا از این راه حلاوت کلام عالی را با طراوت زبان پارسی در هم آمیزند . برای سنجش عیار سخن این سره گویان و طرز نگارش تفاسیر آنان از کلام الله ، به ناگزیر می یابد به شناخت شیوه های واژه گزینی ، برابر سازی و بازیگردانی آواها ، در این آثار روی آورد. در بررسی سبک شناسانه یک اثر ادبی ، مطالعه ویژگیهای زبانی ( لغوی ، آوایی و نحوی ) ، یکی از وجوه قابل پژوهش است . اساسا زبان و کارکردهای ان در سطح واژه سازی ، آواشناسی و ساختار نحوی جمله ها از ممیزه های شناخت سبک نثر یک اثر است . به انگیزه مطالعه زبانی - لغوی متون منثور کوشش شده است در این گفتار کوتاه نمونه هایی از واژگان کهنه و سره پارسی از کهنترین تفسیر شیعی ، یعنی تفسیر گرانقدر روض الجنان و روح الجنان ابوالفتوح رازی فرا روی علاقه مندان نهاده و شناسانده شود .