ثنویت در ادبیات مزدیسنی

با استنباط از اوستا و در جهان دو اصل و دو نیروی خیر و شر به نامهای اشه و دروغ وجود دارد که یکی مظهر نظم و راستی و دیگری نماد آشوب و نادرستی است . بر این اساس ، جهان به اردوگاه خوبی و بدی تقسیم می شود و در برابر هر آفریننده خیری، جلوه ای از شر ظهور میکند . بنا بر متون دینی ، آن دو مینو در هیچ مساله ای وجدت ندارند و هرگز میان آن دو انفاق و دوستی رخ نمی دهد .این تقسیم بندی و جدای دو اصل خیر و شر چنان اهمیت دارد که تمام آفرینش را به دو بخش کاملا مجزا تقسیم میکند .این ثنویت نه تنها موجودات زنده و اندامهای آنها ، بلکه تمام افعال آنها را نیز در بر میگیرد و وارد حوزه ادبیات و واژگان هم می شود .