پل شکسته ارتباط میان نویسنده و مردم در ادبیات قرن بیستم

در دنیای امروز ، عده ای پس از خواندن آثار مدرن و پسامدرن ، از تعقید لفظی آنها و نیز غیر قابل فهم بودن منظور نویسنده شکوه دارند .گروهی دیگر بر خلاف گروه اول از همان داستانهای پیچیده با صفاتی مانند بهترین و غنی ترین آثار یاد می کنند . شاید ما هم پس از خواندن یکی از داستانهای کوتاه معاصر یا رمانهای موسوم به نو داستان را نا تمام کنار گذاشته ایم و یا به خود گفته ایم اگر متوجه منظور نویسنده نشده ایم ، به دلیل عدم تمرکز یا اشتغال ذهنی یا بد خواندن داستان بوده است . چنین وضع و حالی برای کسانی که با ادبیات قرن بیستم سرو کار دارند مقوله ای محسوس و تکراری است و به نحوی با سوالهای اساسی از این قبیل مرتبط است : چرا آثار مدرن و پسامدرن اینقدر آشفته اند ؟ چرا نویسنده قرن بیستم اینقدر از مردم جامعه اش فاصله گرفته است ؟‌ چرا آنچه او می نویسد همان چیزی نیست که توده مردم به آن فکر می کنند ، از آن رنج می برند ،‌ یا به آن می خندند ؟ اصولا اگر قرار است نویسنده فقط تمرین نوشته های هنری و انتزاعی بکند و آنقدر فردی و خصوصی بنویسد که فقط خودش از آن آگاه باشد ،‌ پس چرا می نویسد ؟نوشتار حاضر پاسخی است به این پرسشها و تلاشی است در باب روشن کردن شاخصه های ادبیات قرن بیستم و بررسی عواملی که موجب ظهور شکاف بین نویسنده و مردم شده است و نهایتا روزنه ای است برای شناخت و درک بهتر از نوشته هایی که گاهی متهم شده است به آشفتگی و بی سرو ته بودن .