شکل پیل دیدم چون عمود

فراهنجارهای سخن آفرینان را کف بسودان ، پای پیل انگارند ، ولی در تصور ژرف نگران نگینی در کلام ماند که طغیان مقامی وسیل کنش های سرکش در ارتباط با مشاهدات و برخورد ها و دریافت ها آن را بپروراند . فراقانونی کلامی حاکمان ملک سخن ، سنت شکنی کور یا طغیانی نامبارک به حساب نمی آید ، بلکه گلوله های کنترل شده ای از راه دور باشد که هدف های نامرئی و ناپیدا را نشانه گرفته است .سکوی پرتاب باشد برای دستیابی بر دست نیافتنی ها ، یا آذرخشی برای گرفتن نشان از بی نشان ها .مقاله ای که در پیش رو است ، با طرح دو مساله از فراهنجاری های کلامی و تحلیل آن از جنبه های مختلف ، به تبیین مباحث فوق می پردازد و بدعت آفرینی خداوندان سخن را غالبا در راستای اشباع معنی عبارت و تکمیل پیام رسانی آن به حساب می آورد . و کف بسودن با ژرف نگریستن را زمین تا آسمان فرق می نهد .