خود کم بین برمنش

خودستایی در هر سامانه منشی و اخلاقی خویی نکوهیده است و تنها در قلمرو هنر و هنروری پسندیده و روا شمرده می شود . بسیاری از شاعران بلند آوازه زبان فارسی از جمله خاقانی ، انوری و غضایری رازی نازشنامه هایی دارند که نه تنها از ارجمندی آنان نکاسته بلکه بر آوازه شاعری آنان نیز افزوده است . چامه سرایان پارسی گوی به ویژه در سده ششم دشت سخن را ناوردگاه خویشتن می بینند و هماوردجویانه خود را به چکاد ادب می نشانند . نکوهشنامه ، رویه دیگر این شیوه سخن است که شاعر با خوار انگاشتن خود در برابر پدیده های ورجاوند به خویشتن ارجمندی می بخشد . خویشتن باوری و خود شیفتگی سرمایه نمود هنری شاعر است .