دو دیدی و چند آوایی: حافظ و افقهای فرهنگی گوته و بایرن

در دوره رمانتیسم در شیوه های بازنمایی و روایت، دگرگونیهای شگرفی پیش آمد. باختین این دگرگونی در وادی هنر و ادبیات را روی آوردن به کارناوال و یکی از دلایل روآمدن مردم باوری در هنر می داند. این گفتار، با نگاهی به گوته و بایرن و بررسی جلوه های دو - دیدی و چند آوایی شعر حافظ در اندیشه این نویسندگان، یکی از سرچشمه های کارناوال را تلاش این نویسندگان برای شناخت فرهنگ و ادب کشورهای گوناگون معرفی می کند. همچنین در این مقاله تلاش می شود، با استناد به متون گوته و بایرن و با اشاره به سفرها و، در نتیجه، آشنایی آنان با افقهای تازه، چیستی و چرایی دو مفهوم کلیدی دو - دیدی و چند آوایی به عنوان دستاوردهایی برای مردمی کردن هنر و در آمیختن سبکها و انواع ادبی در آلمان و انگلیس اواخر قرن هجدهم و اوائل قرن نوزدهم بررسی شد. در ادامه این گفتار به تاثیر احتمالی بایرن بر گوته در زمینه تبادل فرهنگها اشاره می شود، و، به همین دلیل، دو مفهوم دو- دیدی و چندآوایی نیز برخاسته از همین تاثیر معرفی می گردد. در بخش پایانی این گفتار به سرانجام این بینش تازه در زمینه حضور افقهای تازه در زمینه کارگوته و بایرن اشاره می شود.