نحو، نیاز بیان در طول زمان

(نطق) و (بیان) فصل ممیز و قدر مبرز آدمیان بر ماسوی البشر است و حفظ و صیانت وظیفه خطیر اهل بیان. برای تحقیق این امر، وضع قوانینی معین و خاص بسیار ضروری است. اعراب در میان اقوام بشر، بیش از دیگران شیفته (بیان) بوده اند و خود را در برابر سلاطین فصاحت، فروتن و در مقابل سلطه بلاغت مطیع نشان داده اند؛ به همین دلیل خلفا و امیران واشراف و بزرگان، فرزندان خود را به بادیه می فرستادند تا در میان قبایل، زبانشناسان استوار و بیانشان بی عیب گردد. قرآن کریم، سند جاوید بلاغت و فصاحت اعراب است و ایشان رمز و راز بقا و بالندگی زبان خویش را در این کتاب مقدس جستجو می کنند. بدیهی است که در پیراستگی آن از اشتباهات نحوی و دستوری، تعصب و اهتمام فراوان نشان دهند و به همین دلیل وضع علم (نحو) قابل بررسی است که در این مقاله، بدان پرداخته شده است.