مطالعه امکان سنجی مقدماتی طرح اولیه پروژه نیروگاه خورشیدی: مطالعه موردی شهراهواز

شهر اهواز، با وسعتی در حدود 8136 کیلومتر مربع با جمعیتی حدود 1338126 نفر در جنوب غربی ایران در مرکز استان خوزستان واقع شده است. این شهر با میزان انرژی تابشی دریافتی در روز به طور متوسط19/56 مگاژول در هر متر مربع، میزان کل ساعات آفتابی سالانه به طور متوسط 3088.2 ساعت، ضریب صافی آسمان بالاتر از 64.0 و شفافیت هوا بیش از0.076 پتانسیل بالایی را برای بکارگیری سیستم های انرژی خورشیدی دارا می باشد. در این تحقیق جهت امکانسنجی نیروگاه خورشیدی از روش‌های ahp فازی وtopsis فازی استفاده گردید. کلیه معیارها در 5 بخش زمین شناسی، زیست محیطی، اقتصادی اجتماعی، جغرافیایی و اقلیم به‌عنوان محیط‌های اصلی و 14 زیرمعیار جهت امکانسنجی نیروگاه خورشیدی شهر اهواز انتخاب شدند. در نهایت نتایج حاصل از روش ahp فازی نشان داد که معیار اقلیم با وزن 0.983، معیار اقتصادی اجتماعی با وزن 0.292، معیار زیست محیطی با وزن 0.064 درصد، معیار زمین‌شناسی با وزن 0.019 و معیارژئومتری با وزن 0.007 به ترتیب دارای بیشترین و کمترین درجه اهمیت می‌باشد. در مجموع زیرمعیارهای دما، ساعات آفتابی، شدت تابش، جهت تابش، زاویه تابش، فاصله از راه ها، فاصله از خطوط اصلی انتقال نیرو، آلودگی سطحی، فاصله از شهر، فاصله از روستا، باد، کاربری اراضی، فاصله از رودخانه ها، فاصله از گسل، فاصله از کانون زلزله، ارتفاع، فاصله از مناطق حفاظت شده و طول و عرض جغرافیایی و سازند زمین شناسی به ترتیب دارای بیشترین و کمترین اهمیت می باشند. در تکنیک topsis نیز نتایج به این صورت بود که معیار اقلیم با امتیاز 1.483 بیشترین امتیاز و سپس معیار اقتصادی اجتماعی با امتیاز 1.300، معیار زیست محیطی با امتیاز 1.120، معیار زمین شناسی با امتیاز 1.088 و معیار جغرافیایی با امتیاز 1.028 رتبه‌های بعدی را بدست آوردند. در نتیجه نتایج حاصل از دو روش با یکدیگر مطابقت دارد که نشان‌دهنده صحت و دقت هر کدام از روش‌های یاد شده می‌باشد.