امنیت غذایی و دسترسی به آن در ایران

امنیت غذایی پیوسته به عنوان هدف اصلی سیاست های توسعه و دسترسی به مقدار کافی مواد غذایی و سلامت تغذیه ای همواره به عنوان یکی از محورهای اصلی توسعه و زیرساخت مهم پرورش نسل های آینده ی کشور در بعد از انقلاب مورد تاکید بوده است این مقاله با بهره گیری از روش اسنادی به بررسی ها ی رابطه بین سیاستهای توسعه کشاورزی و امنیت غذایی بعد از انقلاب می پردازد و در پی آن است تا میزان موفقیت این سیاستها را در ایجاد امنیت غذایی در سطح کلان و خرد دریابد . این بررسی نشان می دهد که هر چند دولت در چارچوب سیاستهای توسعه روستایی و کشاورزی، اقدامات قابل توجهی را آغاز کرده و به ویژه این سیاستها بویژه در سالهای اخیر در افزایش میزان تولید بخش قابل توجهی از محصولات اساسی غذایی موثر بوده اند و حتی با اجرای طرح محوری گندم توانسته است به خودکفایی دراین محصول راهبردی در سال جاری ( 1383 ) برسد ،‌ ولی در فراهم کردن امکان دسترس پایدار به امنیت غذایی برای تمام افراد جامعه چندان توفیقی حاصل نشده است . به عبارتی در حالی که این سیاستها تا حد زیادی سبب ارتقای امنیت غذایی ملی شده اند ،‌ولی به علت وجود نابرابری های پایدار درآمد و ثروت در توزیع فراهم کردن بستر موثر و پایدار آن در سطح خرد ( خانوار) موفق نبوده است .