باورهای خرده فرهنگی و مشارکت امدادی

در ایران ، حوادث و بلایای طبیعی بیش از سایر ملل دنیا موجب تاخیر در روند توسعه بوده است . اما درادبیات اجتماعی و نظریه پردازی تحولات اجتماعی کشور ،‌ توجه بسیار کمی به آنها شده و جایگاه حاشیه ای داشته اند . ادبیات نظری موجود در این حوزه اساس متاثر از رویکردهای علوم پزشکی ، مهندسی و مورفولوژی بوده است . یکی از عوامل مهم قابل بررسی در این زمینه ، مطالعه نقش و جایگاه مردم است . در این مقاله که مبتنی بر یافته های طرحی پژوهشی در سال 1382 میان 650 خانوار تهرانی است ، بر نقش مشارکت مردم درامداد حوادث و عوامل موثر بر آن تاکید شده است . بر حسب تحلیل نهایی ارتباط میان عوامل می توان گفت ، میزان مشارکت امدادی تابع سطح دانش و آگاهی افراد نسبت به حوادث و توصیه های ایمنی ارائه شده از سوی نهادها و سارمانهای رسمی مربوط ،‌ باور به وجود پیامدهای مثبت مترتب بر تجربه مشارکت و کمک مستقیم در حوادث گذشته ، میزان همدلی و مسئولیت پذیری جمعی ، احساس بی قدرتی و ناتوانی فرد در برابر نظم عالم و حوادث ناشی از آن بوده است . این مقاله ضمن بررسی جایگاه مشارکت مردمی در مطالعات و نظریه های مربوط به حوادث ،‌تبیینی از وضعیت موضوع مورد مطالعه در ایران ارائه میدهد .