ویژگی‌های روان‌سنجی پرسشنامه های مقیاس فاصله اجتماعی و مقیاس خطرناک‌بودن جهت بررسی انگ بیماری های شدید روانی در ایران

هدف: این پژوهش با هدف بررسی ویژگی های روان سنجی نسخه فارسی مقیاس فاصله اجتماعی و مقیاس خطرناک بودن جهت بررسی انگ بیماری های شدید روانی انجام شد. روش: در این مطالعه توصیفی از نوع اعتبارسنجی، 200 نفر از افراد شاغل در حرفه های بهداشت روان، با روش نمونه گیری تصادفی، از بیمارستان روان پزشکی رازی انتخاب شدند. این افراد دو مقیاس فاصله اجتماعی و خطرناک بودن را تکمیل کردند. برای بررسی پایایی از روش های همسانی درونی و آزمون بازآزمون استفاده شد. روایی سازه و محتوایی این دو مقیاس نیز بررسی گردید. یافته ها: ضریب آلفای کرونباخ برای دو مقیاس فاصله اجتماعی و خطرناک بودن به ترتیب 0/92 و 96/ 0 و ضریب پایایی بازآزمایی به ترتیب 0/89 و 0/88 به دست آمد. روایی محتوایی این دو مقیاس نیز به ترتیب 0/75و 0/77 بود. نتایج تحلیل عاملی نشان داد که مقیاس فاصله اجتماعی و مقیاس خطرناک بودن هر دو دارای یک ساختار تک عاملی هستند. عامل طرد اجتماعی، 0/76از واریانس مقیاس فاصله اجتماعی و عامل خطرناک بودن، 0/74 از واریانس مقیاس خطرناک بودن را تبیین نمودند. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه حاکی از روایی و پایایی قابل قبول نسخه فارسی مقیاس فاصله اجتماعی و مقیاس خطرناک بودن است. بنابراین می توان از این دو مقیاس جهت بررسی انگ بیماری های شدید روانی در ایران استفاده کرد.

Psychometric Properties of the Persian Version of Social Distance and Dangerousness Scales to Investigate Stigma Due to Severe Mental Illness in Iran

Objectives: The aim of the present study was to assess the psychometric properties of the Persian version of the Social Distance and Dangerousness scales used for studying stigma of severe mental illnesses. Method: In a cross sectional study, Social Distance and Dangerousness scales were administered to 200 mental health workers of Razi Psychiatry Hospital who were selected through random sling procedure. The reliability of the scales was assessed through internal consistency and testretest procedures. The content and construct validity were also assessed. Results: Cronbachrsquo s alpha for the Social Distance and Dangerousness scales were 0.92 and 0.96, respectively. Testretest reliability coefficients for the two scales were 0.89 and 0.88, respectively. The content validity coefficients of the scales were 0.75 and 0.77. Factor analysis of each scale yielded one factor. The social rejection factor accounted for 76% of the Social Distance scale and the dangerousness factor accounted for 74% of the Dangerousness scale. Conclusion: The results indicate that the Persian version of the Social Distance and Dangerousness scales have satisfactory psychometric properties and can be used to measure the stigma of severe mental illness in Iran.