سرقت ادبی در حقوق کیفری ایران

از زمان‌های دور، برخی از آثار یا نوشته‌های دیگران بنام خود بدون رضایت صاحبان آنها استفاده می‌کردند، اکنون قانون‌گذار با شرایطی این رفتار را جرم سرقت ادبی و قابل مجازات دانسته است. موضوع این جرم آثار یا نوشته‌های دیگران است که مفهوم خاصی داشته باشند، اعم از اینکه قبلاً به ثبت رسیده یا نرسیده باشند. محتوی نرم‌افزاری که در فضای مجازی منتشر شده باشد نیز می‌تواند موضوع جرم سرقت ادبی باشد. از مهم‌ترین خصوصیات مقوم این جرم، نشر نوشته‌های دیگران بنام خود یا شخص ثالث در نشریات است؛ اعم از اینکه این نشریه مجوز نشر داشته یا مجوز نشر نداشته باشد و یا اینکه این نشریه داخلی یا خارجی در داخل یا در خارج از کشور منتشر شود. نشر اثر بر مبنای ایده‌ها یا الهامات گرفته شده از دیگری را نمی‌توان جرم سرقت ادبی محسوب نمود، مگر اینکه عیناً از آنها اقتباس شده باشد. در این مقاله تلاش شده است تا با روش توصیفی_تحلیلی به بیان و رفع ابهامات و ﭼﺎﻟﺶ ﻫﺎی ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﺎ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻘﺎﻟﻪ ﭘﺮداﺧﺘﻪ شود.

plagiarism in criminal law

abstractusing other's writing as an own writing or as a third party has been used for a long time. nowadays, conditionally legislators call it a crime that should be punished.  on which has to have a special meaning. it means that if those have been registered and published or not before. also, the content of software that has been circulated on the internet can be one of the plagiarism crime topics. the most important feature of this crime is the use of publication for the emission of other's writing as own writing or as a third person writing so that whether that publication has had a justification or not. also if that publication, which is inside or outside, has been published inside of country or outside of country. the emission of a letter that is according to another's idea is not plagiarism. inspiring others' ideas is not plagiarism if it has not been adapted exactly. this article tried to remove the ambiguity of this crime by descriptive analytic method.