توافقات خروج موثر بر نقل و انتقال سهام به اشخاص ثالث در سرمایه‌گذاری خطرپذیر

توافقات قراردادی در سرمایه‌گذاری خطرپذیر که منبع اصلی تامین مالی کسب و کارهای نوپا به شمار می‌رود، به سه دسته توافقات مالی، کنترلی و خروج قابل تقسیم هستند. توافقات خروج به توافقات و شروطی اطلاق می‌شوند که با هدف تسهیل دستیابی سرمایه‌گذار به خروجی موفق و پربازده از کسب و کار سرمایه‌پذیر پیش‌بینی می‌شوند که آخرین و مهم‌ترین مرحله از فرآیند سرمایه‌گذاری خطرپذیر است. از میان توافقات خروج، دو شرط به طور مستقیم بر نقل و انتقال و فروش سهام به اشخاص ثالث که یکی از طرق اصلی و متداول خروج سرمایه‌گذاران خطرپذیر و نقدشوندگی سهام ایشان است، تاثیرگذار هستند. دو شرط مزبور که از آنها تحت عنوان توافقات خروج موثر بر نقل و انتقال سهام در سرمایه‌گذاری خطرپذیر یاد می‌شود عبارتند از شرط «حق الزام سهامداران به فروش سهام» و شرط «حق پیوستن به سهامداران فروشنده». تحلیل ماهیت و کارکرد شروط قراردادی مزبور و تطبیق آن با مواد قانونی مربوطه و اصول فقهی نشان می‌دهد علی‌رغم تردیدهای وارده، اعمال این شروط مهم و کاربردی در نظام حقوقی ایران به عنوان توافقاتی مشروع و معین که مغایرتی با مقررات آمره ندارند، با تکیه بر اصل آزادی اراده و اصل صحت، با مانع قانونی مواجه نخواهد بود.

exit agreements with effect on the transfer of shares to third parties in venture capital

contractual agreements in venture capital, which is the primary source of financing for startups, can be divided into three categories: financial, control and exit agreements. exit agreements refer to provisions that aim to facilitate investors’ access to a successful and efficient exit from a venture-backed company. this is the ultimate and most critical phase of venture capital. among the exit agreements, two of them directly affect the transfer of shares to third parties, which are the primary and common exit strategies and ways in venture capital. these two provisions, which are called the “exit agreements with effect on the transfer of shares to third parties” are the “drag-along right” and “tag-along right”. analyzing the nature and function of the aforementioned agreements and examining their conformity with the relevant legal rules and regulations, as well as jurisprudential principles, reveals that despite doubts, implementing these important and useful provisions as legitimate agreements that do not conflict with imperative provisions will not face any legal obstacles under the iranian legal system relying on the principles of freedom and validity of contracts.