تاملی در مقررات بهداشتی بین‌المللی(2005) با تاکید بر شیوع ویروس کرونا

ویروس کرونا در ژانویه 2020 با سرعتی حیرت‌آور مرزهای ملی چین را درنوردید و در مدت شش ماه بخش گسترده‌ای از جهان را آلوده ساخت. در واقع، شیوع بیماری‌های مسری و فراگیر در جهان بی‌سابقه نیست، بااین‌حال، بشر معاصر، کمتر در خاطر دارد که چنین هراس‌آلود و مضطرب، اقتصاد، صنعت، توریسم، سیاست، ورزش و حتی امور روزمره را متاثر از رخدادی جهانی تعطیل کرده و مغلوب ویروسی ناشناخته شده باشد. متعاقب کرونا، گرچه برای مدتی چرخۀ مرسوم زندگی بشر از حرکت شتاب‌آلود و افسارگسیخته‌اش بازماند، ضرورت بازاندیشی در مقولات مهمی چون سلامت و بهداشت عمومی، همکاری و همبستگی در مقابله با پیامدهای ناگوار ناشی از آن را به بشر گوشزد کرد. این مقاله درصدد است تا با تمرکز بر شیوع کرونا، به تحلیل حقوقی مقررات بهداشتی بین‌المللی (2005) مصوب سازمان جهانی بهداشت و جایگاه آن در نظام بین‌المللی حقوق بشر بپردازد. بی‌تردید، حقوق بین‌الملل، مگر در پرتو ائتلافی جهانی در مقابله با این قسم از بحران‌های بین‌المللی نخواهد توانست از ورطه‌های هولناکی چون شیوع کرونا، به سلامت بگذرد.

A Consideration of International Health Organization Regulations (2005) emphasizing on the Outbreak of Coronavirus Pandemic

The coronavirus crossed China’s national borders in January 2020,rapidly infected a large number of countries in less than six months. Indeed,the outbreak of infectious diseases is not unprecedented in the world, yet, theharmful effects of such a dangerous virus on economy, industry, tourism,politics, sports, and even routine life caused serious challenges for states andother actors at both national and international levels. As a result, it is time toreconsideration the ways of facing and managing pandemics by focusing onexisting legal system to find the gaps and to provide the efficient ways ofdealing with such severe challenges of international law. Thus, this articleseeks to provide a legal analysis of the International Health OrganizationRegulations (2005) by focusing on capacities, regulations and loopholes ofthe document to find its legal status in the international human rights system.Certainly, in this critical context, a universal coalition between internationalorganizations and states, a global cooperation among all actors as well as awellorganized legal framework should be considered as the last resolutionfor international community to survive.