اوصاف قرارداد با داور

استقرار التزام به حل اختلاف از طریق داوری بر عهده ی داور نیازمند اعلام اراده و قبول اوست. پذیرش این تعهد از جانب داور موجب شکل گیری یک رابطه حقوقی قراردادی میان داور و طرفین اختلاف است. این رابطه حقوقی که اغلب با عنوان « قرارداد داور» شناخته می شود از نگاه حقوق تعهدات واجد اوصافی است که حداقل در حقوق ایران به جهت ابهامات قانونی، کمتر مورد توجه قرار گرفته است. بی اعتنایی مقنن به این رابطه ی قراردادی مهم، ابهاماتی را در خصوص برخی اوصاف این قرارداد و تطابق یا عدم تطابق آنها با قواعد عمومی قراردادها در پی داشته است. پژوهش حاضر با پاسخ به این پرسشها که آیا این قرارداد در زمره ی قراردادهای معوض قرار گرفته یا آنکه یک عقد غیر معوض است، آیا یک عقد لازم است یا آنکه طرفین هر وقت بخواهند می توانند آنرا فسخ نمایند، آیا قرارداد با داور یک پیمان قایم به شخص است یا آنکه بستگی ای به طرفین خود نداشته و نهایتا اینکه آیا این رابطه ی قراردادی در زمره ی عقود معلق است یا آنکه قراردادی احتمالی است در پی تحلیل برخی اوصاف قرارداد با داور است.

Aspects of Arbitrator’s Contract

The establishment of the obligation to resolve a dispute by the arbitrator requires the declaration of his will and acceptance. The acceptance of this obligation by the arbitrator creates a contractual relationship between the arbitrator and the parties to dispute. From the view point of law of obligations this relationship includes some aspects which have been less considered at least in Iranian law due to some legal ambiguities. The present study by answering questions like: whether this contract is in the form of a mutual interest contract or a bare contract, whether an agreement is necessary or the parties can terminate it at any time, whether the contract with the arbitrator is a personal contract or it does not depend on the parties, and finally, whether this contractual relationship is among conditional contracts or a contingent contract, applies the library method to seek an analysis of some aspects of the contract with the arbitrator