شناسایی حقوقی اقلیت‌های درون گروه‌های اقلیت در اندیشه‌های آیلیت شاشار

اگر مهمترین فاعل شناسایی حقوقی گروه‌های اقلیت را در جامعه سیاسی همانا دولت مرکزی فرض کنیم و گروه‌های اقلیت را موضوع مطالعات چند فرهنگ‌ گرایی از منظر حقوقی بدانیم، ممکن است از دیگر بازیگران عرصه‌ی چندفرهنگ‌گرایی که حامل هویت‌های چندگانه‌ی فرهنگی و دارای مطالبات متنوع حقوقی هستند، غافل شویم. آیلیت شاشار با بیان نظریه‌ای در خصوص بایسته‌های درونی شناسایی گروه‌های اقلیت، در مقام آن است که از هویت‌های چند‌گانه‌ی گروه‌های درونِ گروه‌های اقلیت در برابر رهبران گروه محافظت کند. لذا محافظت‌های بیرونی گروه‌های اقلیت اگر در مسیر شناسایی حقوقی، هویت های افراد درون این گروه‌ها را نادیده بگیرد، چیزی جز ‌شناسایی ناقص حقوقی هویت‌های فرهنگی نتیجه نمی‌دهد که در نهایت به بازتولید و تقویت ساختارهای هویتیِ غیر دموکراتیکِ درون این گروه ها منجر می‌شود. نظریه‌ی شاشار در پی آن است که شناسایی همزمان هویت‌های فرهنگی را از جانب فاعلین متنوع شناسایی حقوقی مطالبه کند . دراین مقاله با تکیه بر مباحث نظری در خصوص شناسایی حقوقی و بایسته های آن و همچنین با توسل به تحلیل محتوایی برخی آر ای قضایی، با رویکرد انتقادی به اندیشه های شاشار، ضرورت شناساییِ گروه های آسیب پذیرِ درونِ گروه های اقلیت،به ویژه زنان، به عنوان مولفة ضروریِ شناساییِ حقوقی مورد تحلیل قرار گرفته است.