تحلیل پدیده حیوان آزاری در فقه امامیه و حقوق ایران

ﻳﻜﻲ از ﻣﻈﺎﻫﺮ ﺧﻠﻘﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎل ﻛﻪ ﻧﻘﺸﻲ ﻣﻬﻢ و درﺧﻮر ﺗﻮﺟﻪ در ﻧﻈﺎم ﻃﺒﻴﻌﺖ و زﻧﺪﮔﻲ ﺑﺸﺮی دارد، ﺣﻴﻮان اﺳﺖ. ﻓﺮﻣﻮده ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎل اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺎس ﻧﻌﻤﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ارزاﻧﻲ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ، ﺑﺎﻳﺪ او را ﺷﻜﺮﮔﺰار ﺑﻮد ﻧﻪ ﻧﺎﺳﭙﺎس. از ﺟﻤﻠﻪ ﻧﻌﻤﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﺮای اﻧﺴﺎن ﻫﺎ ﻗﺮارداده، آن اﺳﺖ ﻛﻪ وی را اﺷﺮف ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت آﻓﺮﻳﺪه و آﻧﭽﻪ در آﺳﻤﺎن ﻫﺎ و زﻣﻴﻦ وﺟﻮد دارد، ﺑﻪ ﺗﺴﺨﻴﺮش درآورده اﺳﺖ. ﺷﺎﻳﺴﺘه اﺷﺮف ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﺎﺳﭙﺎﺳﻲ ﻛﻨﺪ و از ﻗﺪرﺗﻲ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ او ودﻳﻌﻪ داده اﺳﺖ، اﺳﺘﻔﺎده ﻧﺎﺑﺠﺎ ﻧﻤﺎﻳﺪ. اﻣﺎ در ﻋﺼﺮ ﺣﺎﺿﺮ ﻫﻤﮕﺎم ﺑﺎ ﺗﺤﻮﻻت ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻧﺒﻪ در زﻣﻴﻨﻪ ﻫﺎی ﻋﻠﻤﻲ و ﻓﻨﺎوری و... ﺳﻮءاﺳﺘﻔﺎده از ﻣﺤﻴﻂ زﻳﺴﺖ و ﺣﻴﻮاﻧﺎت ﺳﺮﻋﺖ ﭼﺸﻤﮕﻴﺮی داﺷﺘﻪ اﺳﺖ. از ﺟﻤﻠﻪ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻫﺎی اﻳﻦ اﺳﺘﻔﺎده ﻧﺎﺑﺠﺎ ﭘﺪﻳﺪ ه ﺣﻴﻮان آزاری ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. ﻟﺬا ﺑﻌﺪ از ﺑﺮرﺳﻲ ﻣﺒﺎﻧﻲ اوﻟﻴﻪ و ﺟﺎﻳﮕﺎه ﺣﻘﻮق ﺣﻴﻮاﻧﺎت در ﺷﺮع ﻣﻘﺪس اﺳﻼم و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻗﻮاﻧﻴﻦ داﺧﻠﻲ ﻛﺸﻮر، ﺑﻪ اﻳﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﻫﺎ ﭘﺎﺳﺦ داده ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ اوﻻً ﺣﻜﻢ ﺣﻴﻮان آزاری از ﻣﻨﻈﺮ ﺷﺮﻋﻲ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺛﺎﻧﻴﺎً آﻳﺎ در ﻗﺎﻧﻮن داﺧﻠﻲ ﭘﺪﻳﺪه ﺣﻴﻮان آزاری ﺟﺮم اﻧﮕﺎری ﺷﺪه اﺳﺖ؟ در ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻲ ﺗﻮان ﮔﻔﺖ از ﻧﮕﺎه ﺷﺮﻋﻲ، اﻳﻦ ﭘﺪﻳﺪه ﻣﻮرد ﻧﻬﻲ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ و ﻣﺸﻤﻮل ﺣﻜﻢ ﺣﺮﻣﺖ ﻣﻲ ﺷﻮد ، اﻣﺎ در ﺣﻘﻮق داﺧﻠﻲ اﻳﺮان ﺑﺮای ﭘﺪﻳﺪه ﺣﻴﻮان آزاری ﺟﺮم اﻧﮕﺎری ﻻزم ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺎزدارﻧﺪه واﻗﻊ ﮔﺮدد، ﺻﻮرت ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ.