اثر تمرین ورزشی سرعتی بر پاسخ و سازگاری آنزیمی، متابولیتی و هورمونی مردان سالم

مقدمه: اصول زیر بنایی در هر برنامه تمرینی شناخت منابع انرژی و درک پاسخ های هورمونی و متابولیکی است. هدف از تحقیق تعیین اثر تمرین سرعتی بر پاسخ هورمونی غدد درون ریز دوندگان مرد طی مراحل گوناگون فعالیت منتخب بود. روش کار : تحقیق حاضر از نوع تحقیقات نیمه تجربی با طرح سری‏های زمانی بود. نمونه آماری مطالعه 10 تن از دوندگان دوهای سرعت عضو تیم دانشگاه مازندران بودند. جهت ارزیابی آزمودنی‎ها تست تمرین پیش رونده استاندارد با سرعت 1/7 مایل در ساعت و شیب 5/2 درجه  اجرا گردید. سپس آزمودنی‎ها به مدت 6 هفته پروتکل تمرینات سرعتی را اجرا کردند. شدت تمرین 60 درصد ضربان قلب بیشینه بود.طی اجرای پروتکل مجموعاً 10 نمونه خونی گرفته شد. نتایج: نتایج تحقیق بیانگر کاهش معنادار در ضربان قلب آزمودنی‌ها بود (05/0>p). در خصوص هورمون های آنابولیکی رشد و تستوسترون پس از تمرینات افزایش غیر معناداری مشاهده شد (05/0p) منتها مقادیر t4 به طور معناداری حین و پس از آزمون افزایش یافته بود (05/0 >p). دو آنزیم لاکتات دهیدروژناز و کراتین فسفوکیناز طی وهله های مختلف تمرینی به طور معناداری افزایش یافته بود (05/0>p) منتها در قیاس با نتایج پیش آزمون، از مقادیر پس آزمون آنها کاسته شده بود. نتیجه گیری: به نظر می رسد اجرای 6 هفته تمرین سرعتی با پروتکل بیان شده و شدت همراه با آن، بتواند افزایش عملکرد ورزشی افراد را به واسطه تغییر در نیمرخ هورمونی و متابولیکی بهبود بخشد.