بررسی آزمونهای بالینی فالن و تینل در تشخیص سندرم تونل کارپ در بیمارستان امام رضا ( ع) در مشهد 1383-1382

مقدمه : سندرم تونل کارپ شایع ترین گرفتاری عصب محیطی می باشد که به علت تحت فشار قرار گرفتن عصب مدیان در تونل کارپ در قدام مچ دست ایجاد می شود . تستهای تینل و فالن از تستهای رایج تشخیص بالینی است . این مطالعه با هدف ارزیابی ویژگی و حساسیت این تستها انجام شده است . روش کار : این مطالعه توصیفی در مراجعه کنندگان به مرکز الکترود یا گنوستیک بیمارستان امام رضا (‌ع)‌در مدت 18 ماه ( 1/7/82-30/12/83) در مشهد انجام شده است . معیار تشخیص قطعی بیماری در بسیاری از مقالات و نیز در این مطالعه : n.c.v‌و e.m.g بود . جمعیت مورد مطالعه 771 نفر(1223 دست ) بود . مشخصات فردی ، نتایج آزمونها ، علائم بیماری در پرسشنامه ای جمع اوری شد . اطلاعات بر اساس جداول اعتبار آزمونهای بالینی در مقایسه با ازمونهای پاراکلینیک و با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش شد . نتایج : در این تحقیق مشاهده شد که حاسیت آزمونهای بالینی تینل و فالن 86% و ویژگی آنها 75% می باشد . شایعترین گروه سنی 40-50 ساله بود. نسبت شیوع زن به مرد 1/7 بود . 5/30% موارد بیماری شدید بود . شایعترین شکایت بیماران خواب رفتن دست ، درد دست و تشدید علائم شبانه بود . در 40 % از موارد شدید آتروفی تنار وجود داشت . 6 مورد سندرم دبل کراش وجود داشت . نتیجه گیری: در صورت همسان بودن توام دو آزمون بالینی تینل و فالن دارای حساسیت و ویژگی و ارزش اخباری مثبت مناسب می باشند اما برای تشخیص قطعی استفاده از سایر آزمونها توصیه می شود .