مقایسه اثربخشی آموزش تاب‌آوری و تنظیم هیجان بر کیفیت زندگی و خودکارآمدی مادران دارای کودکان مبتلا به فلج مغزی

مقدمه: بروز بیماری‌های فیزیولوژیک و مزمن سلامت روان والدین و به خصوص مادران را تحت تاثیر قرار می‌دهد. بر این اساس پژوهش حاضر با هدف بررسی مقایسه اثربخشی آموزش تاب‌آوری با تنظیم هیجان بر کیفیت زندگی و خودکارآمدی مادران دارای کودکان مبتلا به فلج مغزی انجام گرفت.روش کار: روش پژوهش حاضر نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه گواه و دوره پیگیری دو ماهه بود. جامعه آماری پژوهش حاضر، شامل مادران دارای کودکان مبتلا به فلج مغزی شهر شیراز در سال 1396 بود. در این پژوهش از روش نمونه‌گیری غیراحتمالی در دسترس و گمارش تصادفی استفاده شد. پس از انتخاب حجم نمونه و گمارش آنها در دو گروه‌ آزمایش و یک گروه گواه، گروه‌های آزمایش مداخلات آموزشی را طی سه ماه به صورت هفته‌ای یک جلسه 90 دقیقه‌ای دریافت نمودند. پرسشنامه‌های مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه کیفیت زندگی (سازمان بهداشت جهانی، 1993) و خودکارآمدی (شرر و آدامز، 1982) بود. داده‌های حاصل از پژوهش به شیوه تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج: نتایج حاصل از تحلیل داده‌ها نشان داد که آموزش تاب‌آوری و تنظیم هیجان بر کیفیت زندگی و خودکارآمدی مادران دارای کودکان مبتلا به فلج مغزی موثر بوده است. در حالی‌که بین اثربخشی این دو روش بر کیفیت زندگی و خودکارآمدی تفاوت معنادار مشاهده نشد.نتبیجه‌گیری: بر اساس نتایج پژوهش حاضر می‌توان از آموزش تاب‌آوری و تنظیم هیجان جهت بهبود کیفیت زندگی و خودکارآمدی مادران دارای کودکان مبتلا به فلج مغزی استفاده نمود.

comparing the effectiveness of teaching resilience and emotion regulation on the life quality and self-efficacy of the mothers of the children suffering from cerebral paralysis

introduction and purpose: the emergence of physiologic and chronic diseases influences the parents’ (especially the mothers’) mental health. therefore the present study was conducted aiming to compare the effectiveness of teaching resilience and emotion regulation on the life quality and self-efficacy of the mothers of the children suffering from cerebral paralysis.material and methods: it was a quasi-experimental study with pretest, posttest, control group and two-month follow-up design. the statistical population included all the mothers of the children with cerebral paralysis in the city of shiraz in 2017. non-probable available sampling method and random replacement were used in the present study. after selecting the sample size and replacing them into experimental and control groups, the experimental group received ninety-minute teaching interventions during three months once a week. the applied questionnaires were life quality questionnaire (world health organization, 1993) and self-efficacy (shrer and adams, 1980). the data from the study were analyzed through repeated measurement anova.findings: the data from the study showed that teaching resilience and emotion regulation has been effective on the life quality and self-efficacy of the mothers of the children with cerebral paralysis while there was not observed any significant difference between effectiveness of these two methods on life quality and self-efficacy.conclusion: based on the results of the present study, resilience and emotion regulation training can be used to improve the quality of life and self-efficacy of mothers with children with cerebral palsy.