بررسی ضریب پایایی دومین آزمون صلاحیت‌های بالینی دانشجویان پزشکی مشهد با استفاده از تئوری تعمیم‌پذیری

مقدمه آزمون آسکی یکی از موثرترین روش‌ها برای ارزشیابی مهارت‌ها می‌باشد که بدلیل دشواری در اجرای آزمون آسکی سنجش کیفیت آن، امری حیاتی است. یک گام‌ مهم در سنجش کیفیت هر آزمون، تعیین ضریب پایایی آن آزمون می‌باشد، لذا این پژوهش با هدف تعیین ضریب پایایی دومین آزمون صلاحیت‌های بالینی مشهد با استفاده از تئوری تعمیم‌پذیری انجام گردیده است. روش کار دومین آزمون صلاحیت‌های بالینی مشتمل بر 15ایستگاه موازی بود. 75 دانشجو و 30 ممتحن در این آزمون حضور داشتند. چک‌لیست‌های آزمون به تفکیک ایستگاه و ممتحن جمع‌آوری و در بسته نرم‌افزاری اکسل ثبت گردید. مولفه‌های واریانس، مجموع مربعات و میانگین مربعات با استفاده از نرم‌افزارspss نسخه 16 و آزمون anova محاسبه گردید. سپس واریانس ایستگاه‌ها، دانشجویان و ممتحنین و همچنین ضرایب تعمیم‌پذیری و پایایی آزمون با استفاده از نرم‌افزارedug به‌دست آمد.همچنین برای بررسی رابطه بین جنسیت و نمرات از آزمون‌های آماری mannwhitney uو chi squareاستفاده گردید. نتایج ضریب پایایی آزمون 98/0 محاسبه گردید و مولفه تعامل دانشجویان با ممتحنین و ایستگاه‌ها بیشترین سهم را در ایجاد خطای اندازه‌گیری دارا بود. بین جنسیت دانشجویان و نمرات آن‌ها ارتباط معنا‌داری مشاهده نشد، همچنین بین جنسیت ممتحنین و نمرات دانشجویان نیز ارتباط معناداری به‌دست نیامد. نتیجه­ گیری دومین آزمون صلاحیت‌های بالینی مشهد، پایایی بسیارخوبی داشت و با توجه به نتایج حاصله می‌توان گفت، استفاده از تئوری تعمیم‌پذیری برای برآورد ضریب پایایی و مشخص نمودن خطاهای اندازه‌گیری روش مناسبی است اما پژوهش‌های بیشتری باید انجام شود تا بتوان با قطعیت بیشتری ادعا نمود که استفاده از تئوری تعمیم‌پذیری، مزایای بیشتری نسبت به تئوری کلاسیک دارد.