رابطه بین سطح پلاسمایی لیپوپروتئین (a) و ریسک فاکتورهای ماژور قلبی عروقی در بیماران مبتلا به دیابت نوع2

مقدمه لیپوپروتئین (a) به عنوان یک عامل خطر در بروز بیماری‎های عروق کرونر نقش دارد.  اگرچه مطالعات زیادی در جمعیت غیر دیابتیک انجام شده است که نقش افزایش غلظت پلاسمایی (lp(a و بیماری‎های آترواسکلروتیک را نشان می‎دهد اما این نقش در جمعیت دیابتیک واضح نیست. بنابراین هدف از این مطالعه بررسی ارتباط بین سطح پلاسمایی لیپوپروتئین و ریسک فاکتورهای ماژور قلبی عروقی در بیماران مبتلا به دیابت تیپ 2 است. روش کار مطالعه حاضر در کلینیک دیابت بیمارستان امام خمینی تهران طی سال‎های 1384-1386انجام شد و 346 بیمار از میان 600 بیمار مبتلا به دیابت تیپ 2 انتخاب شدند. جهت اندازه گیری همراهی سطوح بالای (lp(a و ریسک فاکتورهای قلبی عروقی، بیماران به دو دسته سطوح نرمال ()a)lp (mg /dl35<(a)lp) و سطوح افزایش یافته(a)lp (mg /dl35>a)lp) تقسیم شدند و ریسک فاکتورها بین دو گروه با استفاده از آزمون آماری‌ مقایسه شدند. نتایج نتایج نشان داد که ارتباط مستقیم و معناداری بین (lp(a با کلسترول تام (0.217=r ، p<0.001) ، hdl (0.141=r، 0.008=p)، ldlc (0.241=r، p<0.001)، آپولیپوپروتئین b (0.220=r، p<0.001) و نمره سیستم امتیازدهی framingham (fss) (0.135=r، 0.012=p) در بیماران وجود داشت. میانگین سطح کلسترول، ldl، hdl، آپولیپوپروتئینb و نمره fss در گروه (lp(a افزایش یافته (35lp(a)≤) به طور معنی داری بیشتر از افراد با lp(a) نرمال (35lp(a)) بود (p<0.05). نتیجه گیری سطوح سرمی (lp(a ارتباط چشمگیر مثبتی بر روی متغیرهای لیپیدی (به جز تری گلیسرید) دارد و هم چنین مقادیر بالاتر از mg/dl35 با افزایش ریسک فاکتورهای قلبی عروقی در بیماران دیابتی همراهی دارد.