اثرات ترکیبی آتورواستاتین و سولفات روی بر سطح سرمی انسولین، گلوکز و هیستولوژی بافت پانکراس در موش‌های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین

مقدمه: دیابت یک ناهنجاری متابولیکی می باشد که ﺑﺎ ﻫﻴﭙﺮﮔﻼﻳﺴﻤﻲ ﻧﺎﺷﻲ از ﻧﻘﺺ در ﺗﺮﺷﺢ اﻧﺴﻮﻟﻴﻦ، ﻧﻘﺺ در ﻋﻤﻠﻜﺮد اﻧﺴﻮﻟﻴﻦ ﻳﺎ ﻫﺮ دو اﻳﺠﺎد ﻣﻲ ﺷﻮد. ﻫﺪف از اﻧﺠﺎم اﻳﻦ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ بررسی اثرات ترکیبی آتورواستاتین و سولفات روی بر سطح سرمی انسولین، گلوکز و مورفولوژی پانکراس در موش های صحرایی مبتلا به دیابت نوع 1 می باشد.روش بررسی: در این مطالعه تجربی، 40 سر موش صحرایی ماده نژاد ویستار به صورت تصادفی در پنچ گروه (8=n): شاهد سالم، شاهد دیابتی، دیابتی تیمار شده با 20mg/kg آتورواستاتین، دیابتی تیمار شده با 30mg/kg سولفات روی و دیابتی تیمار شده با ترکیبی از نصف دز آتورواستاتین و سولفات روی، قرار گرفتند. دیابت با تزریق 60mg/kg استرپتوزوتوسین، به صورت درون صفاقی القاء شد. یک هفته بعد از تزریق استرپتوزوتوسین، ﺣﻴﻮاﻧﺎت ﺑـﻪ ﻣـﺪت یک ماه، به صورت روزانه ﺑﻪ روش ﮔﺎواژ معدی تیمار شدند. بعد از اتمام دوره تیمار، از تمامی گروه های مورد مطالعه نمونه خون برای اندازه گیری سطح سرمی گلوکز به روش اسپکتروفتومتری و انسولین به روش الایزا اخذ شد. پس از تهیه مقاطع بافتی از پانکراس و رنگ آمیزی h e مطالعات بافتی با میکروسکوپ نوری صورت گرفت. در پایان، داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار spss و آزمون آماری آنالیز واریانس و آزمون تعقیبی توکی تجزیه و تحلیل شدند.نتایج: نتایج نشان داد که سولفات روی و آتورواستاتین به تنهایی بیش از آنکه موجب کاهش قند خون و افزایش انسولین شود، موجب کاهش عوارض ناشی از دیابتی شدن از جمله آسیب به بافت پانکراس، کاهش تعداد و قطر جزایر پانکراس می گردد و ترکیب این دو در کنار کاهش سطح عوارض ناشی از دیابت، موجب کاهش معنی دار (05/0>p) قندخون و افزایش معنی دار انسولین خواهد شد. نتیجه گیری: به نظر می رسد ترکیب آتورواستاتین و سولفات روی اثر بهتری در کنترل سطح قند خون، انسولین و بهبود جزایر پانکراس داشته باشد.