اثر تمرین تداومی و تناوبی در آب بر ژن hand2 و توده قلب موش‌های نر ویستار

مقدمه: هایپرتروفی فیزیولوژیک قلب در پی فعالیت بدنی با تغییراتی در توده قلب نمایان می گردد. این فعالیت ها موجب تغییر در بیان ژن های درگیر در این هایپرتروفی می شود و hand2 یکی از این ژن هاست. پژوهش حاضر در پی یافتن اثر فعالیت های تداومی و تناوبی در آب بر بیان ژن hand2 و توده قلب موش ها انجام گرفت.روش بررسی: 24 سر موش ویستار نر با وزن 7/15±30/229 گرم در چهار گروه کنترل، شَم، تمرین تداومی و تناوبی به طور تصادفی قرار گرفتند. گروه تداومی 12 هفته 5 روز در هفته با افزایش مدت شناوری به طور فزاینده به شنا در حوضچه پرداختند. گروه تناوبی نیز 12 هفته و 4 روز در هفته با افزایش وزنه نسبت به وزن بدن و مدت زمان شنا نسبت به زمان استراحت به طور فزاینده به تمرین پرداختند. 24 ساعت پس از آخرین تمرین، وزن قلب و بطن چپ و میزان بیان ژنhand2 اندازه گیری شد. برای ارزیابی داده ها از روش تحلیل واریانس یک سویه و آزمون تعقیبی شفه در سطح معنی داری 05/0 استفاده شد.نتایج: وزن قلب و بطن چپ در گروه های تمرینی به طور معنی داری بیشتر بود. میزان افزایش بیان ژن hand2 نسبت به گروه کنترل در گروه شَم 05/1، تداومی 15/6 و تناوبی 76/6 برابر بود که این افزایش در دو گروه تمرین نسبت به گروه های شَم و کنترل معنی دار بود.نتیجه گیری: در شرایط پژوهش حاضر انجام هر دو نوع تمرین موجب افزایش hand2، وزن قلب و بطن چپ می شود. با توجه به صرف زمان کمتر در تمرین تناوبی، به نظر می آید این نوع تمرین مقرون به صرفه تر است.