الگوی ارتباط بین بیان نسبی tcf7l2 بافت پانکراس با تغییرات انسولین به‌ واسطه تمرین تناوبی در رت‌های دیابتی نوع 2

مقدمه: هر دو فاکتورهای محیطی و ژنتیکی در گسترش دیابت نوع 2 دخیل هستند. هدف از مطالعه حاضر اندازه گیری اثر تمرینات تناوبی شدید بر سطوح گلوکز، انسولین و بیان tcf7l2 در بافت پانکراس رت های دیابتی نوع 2 و تعیین ارتباط بین بیان نسبی tcf7l2 با نسبت تغییرات انسولین در گروه تمرین تناوبی و گروه کنترل است.روش بررسی: در مطالعه تجربی کاربردی حاضر، رت های نر ویستار که قبلا با تزریق درون صفاقی نیکوتین آمیداسترپتوزوتوسین به دیابت نوع دو مبتلا شده بودند، به دو گروه کنترل (بدون تمرین) و تمرین تناوبی (12 هفته، هفته ای 5 جلسه) تقسیم شدند. گلوکز ناشتا، انسولین سرم و بیان tcf7l2 در بافت پانکراس هر دو گروه پس از آخرین جلسه تمرین اندازه گیری و توسط آزمون تی مستقل با یکدیگر مقایسه شدند. ارتباط بین بیان tcf7l2 و نسبت تغییر انسولین گروه تناوبی به کنترل نیز توسط آزمون همبستگی پیرسون تعیین شد.نتایج: تمرینات تناوبی در گروه تمرین با بهبود گلوکز ناشتا در مقایسه با گروه کنترل همراه بود (0/001>p). افزایش معنی داری در سطوح انسولین (0/001>p) و همچنین کاهش معنی داری در بیان نسبی tcf7l2 بافت پانکراس گروه تناوبی نسبت به گروه کنترل مشاهده شد (0/038=p). همچنین همبستگی معکوس و معنی داری بین بیان نسبی tcf7l2 با نسبت تغییر انسولین گروه تناوبی به کنترل به دست آمد (0/034=p، 0/84 =r).نتیجه گیری: تمرین تناوبی با بهبود سطوح گلوکز و ترشح انسولین در رت های دیابتی نوع 2 همراه است. بر پایه یافته های موجود، این بهبود را می توان به کاهش بیان tcf7l2 در بافت پانکراس در پاسخ به تمرینات تناوبی نسبت داد.